Cytaty - Emil Cioran

Tak rozpocząłem walkę: albo ja, albo istnienie. I obie strony wyszły z niej pokonane i osłabione.

Dlaczego myślom tak trudno nachodzić nas pod pogodnym niebem?

Myśli istnieją tylko nocą. W niej mają tajemniczą precyzję i niepokojącą lakoniczność; nocne myśli są myślami bez odwołania.

Moją jedyną „cnotą” jest to, że nie zgrzeszyłem nigdy przeciwko wieczności. Naiwna mądrość ludzka ceni tę powściągliwość, nie wiedząc, że stąd nadciąga katastrofa.

Żal, którego nikt nie zrozumie: żal, że jest się pesymistą. To niełatwa rzecz- źle ułożyć się z życiem.

Kiedy pomyślę, jak niewiele mogę wydobyć od wielkich filozofów! Nigdy nie potrzebowałem Kanta, Kartezjusza ani Arystotelesa: oni myśleli tylko dla naszych monotonnych godzin i naszych dozwolonych wątpliwości. Zatrzymałem się jednak z synowskim szacunkiem i miłością nad Hiobem.

Nie rozumiem, jak mogą istnieć na tym świecie ludzie obojętni, umysły nieudręczone, serca niewypalone, uczucia bez wibracji i łzy bez płaczu. Należałoby wygnać gapiów, tych wszystkich, którzy czynią z dystansu cnotę. Tylko umysł, który się burzy i nigdy nie zapomina, że żyje, może wzbudzić w nas entuzjazm. Za fałszywe uznajemy prawdy, które nie przynoszą cierpienia; za nic mamy zasady, które nie palą. Niech nasze prawdy przemienią się w wizje, a nasze zasady – w proroctwa. Niech słowa staną się płomieniami, a argumenty – błyskawicami. Nie mamy czasu do stracenia na sprawdzanie, dowody i pewność.

Całkiem błędne jest twierdzenie, że ktoś staje się pesymistą wskutek organicznej jakiejś ułomności i słabości życiowego potencjału. W rzeczywistości nikt nie zmienia się w pesymistę, kto nie miał wcześniej w sobie tyle energii, by pragnąć życia żarliwie i z pasją, nawet jeśli ta żarliwość nie przebiła się do jego świadomości. Późniejszy proces dewitalizacji stanowi następstwo depresji. Wszelki niedobór u pesymisty jest następstwem depresji, albowiem tylko u człowieka pełnego zapału, aspiracji i namiętności depresje okazują swoje erozyjne działanie i niszczą życie tak, jak morskie fale nadgryzają ląd. U zwykłego słabeusza depresje nigdy nie wiodą do napięć, paroksyzmów ani przesadnych reakcji, lecz do stanu obojętności i apatii, do powolnego gaśnięcia i spokojnej monotonii, które nie mogą rodzić osobistych i bolesnych reakcji właściwych [...]

Na czym polega proces stawania się pesymistą? Na znacznej częstotliwości depresji u człowieka, który ma akurat tyle energii, by w poszczególnych chwilach pozostawać przy życiu. Organiczna fatalność powoduje ciągłe depresje bez określonych przyczyn i bodźców zewnętrznych, tylko skutkiem głębokich zaburzeń wewnętrznych. Te depresje tłumią puls energii, ustawicznie atakują korzenie życia i niszczą naiwną, instynktowną radość istnienia.

Nic gorszego, niż człowiek świadom własnych zalet, sprawiający wrażenie, jakby myślał o nich w każdej chwili.

Poznając jakąś rzecz, upodobniamy ją do innych; im więcej wiemy, tym bardziej rzeczywistość staje się zwyczajna, pospolita, uboga, gdyż poznanie niczego nie ocala, lecz stopniowo niszczy byt. W każdym obiektywnym poznaniu, które rozpatruje rzeczy zewnętrzne, ujmuje je w prawa i ustanawia między nimi relacje, które pojmuje wszystko i wszystko chce wyjaśnić, tkwi skłonność destrukcyjna, a kiedy poryw ku poznaniu staje się pasją, nie jest ona już niczym więcej niż formą autodestrukcji.

Im lepiej kogoś poznajemy, tym większe grozi nam ryzyko, że się z nim rozstaniemy. Poznanie odrywa od siebie obie istoty i niszczy ziarna tajemnicy obecne w każdym istnieniu ludzkim, niezależnie od tego, jak pospolitym. Ludzie tak słabo opierają się poznaniu, że ich obecność staje się dla nich wkrótce męcząca i uciążliwa.