Twórczość, elvi

koniec świata nie przyszedł
chociaż zapowiadali go prorocy

nie przyszedł z falą tsunami
ani z trzęsieniem ziemi
nie przyszedł z komosu

przetrwał rok dwutysięczny
i kalendarz Majów

nie przyszedł po cichu
bo wszyscy się go spodziewali
nie przyszedł głośno
bo nikt w niego nie wierzył

nie przyszedł

tylko Twoje oczy
niedomknięte
nie spojrzą na mnie
już więcej

powiedziałam
-przyjdę jutro

nie wiedziałam -
życie jest
zawsze dzisiaj

dlaczego
nikt nas nie nauczył
mówić
kochać
żyć?

może
tam gdzie jesteś
Ktoś
wytłumaczył Ci
Życie
i wiesz
to co ja
zrozumiałam
nad otwartym grobem:

każdy z nas
ma
swój własny
Koniec Świata

zinterpretować wiersz
to jak
pojąć niepojęte
zmierzyć niezmierzone
policzyć niepoliczalne
zakończyć nieskończone
zniszczyć niezniszczalne
ogarnąć nieogarnione

zinterpretować wiersz
to jak
zamknąć go w klatce
myśli
na zawsze

wiersz zinterpretowany
umiera

interpretować wierszy
nie próbuj

nie ty masz przeniknąć sztukę

to ona ciebie ma przeniknąć

przeniknąć
i
naprawić.

Nie musisz wcale wyjść na ludzi,
Nie musisz wcale stać się kimś.
Nie musisz wcale tak się trudzić.
Możesz po prostu żyć.

Jak długo można tłumić łzy, zanim w końcu zaleją nas one od środka i sami zaczniemy się w nich topić?

Czy tego chcemy czy nie jesteśmy determinowani przez to gdzie i kiedy się rodzimy, kto nas wychowuje, kogo spotykamy. Nasze otoczenie wpływa na nas bardziej niż byśmy tego chcieli.

Nic się samo nie zrobi.
Ani zadanie z matmy się nie rozwiąże,
Ani jedzenie się nie zje,
Ani miłość nie przyjdzie,
Ani serce nie pęknie,
Ani wiersz się nie napisze,
Ani człowiek się nie urodzi,
Ani życie się samo nie przeżyje.

Tylko śmierć,
Tylko ona przyjdzie sama.

Oddycham
cudzym
papierosem
i
myślę o tym,
że
cudze
pragnienie śmierci
zabija
nie tylko
zainteresowanych.

Jeśli człowiek, jest rzeczywiście kimś tak wielkim, jak zakłada, to tak naprawdę nigdy nie jest w stanie do końca pojąć istoty swojego bytu. Nie można zamknąć człowieka w jednej definicji, bo każda definicja ogranicza. Nie można ująć w słowa nieskończoności, jedynie nieznaczenie nakreślić jej kształt.

Jeżeli człowiek naprawdę jest człowiekiem, to nie wiadomo kim jest człowiek.

Boimy się, że ktoś nas zrani. Chcemy bezpieczeństwa. Dlatego sadzimy labirynt i chowamy się w środku tak, żeby nikt nas nie znalazł. Dla pewności stawiamy jeszcze na wejściu potwora, który ma nas bronić. A potem, gdy labirynt rośnie, sami się w nim gubimy.