Twórczość, elmo3566

Szesnaście minut razy dwa…
Tyle czasu dziennie jestem sobą.
Przez szesnaście minut rano mogę mówić co chce śmiać się i śpiewać.
Zanim założę maskę codzienności by wszyscy widzieli że jest ok…
Po wielu ciężkich godzinach, zrzucam ta maskę by znów na szesnaście minut być naprawdę sobą.
Zaciągam ręczny… i zakładam uśmiech rodzinny by wszyscy widzieli że jest ok.
Do czasu aż bezpieczna pościel wyśle mnie w miękki sen.
I tak co dzień żyć dla trzydziestu dwóch minut.

Kolejna noc.
Utopiona w czajniku kawy i oceanach myśli.
Na tratwie ze wspomnień dryfuje w milczeniu.
Poszukując światła uczuć.
Gdyby tylko powiał wiatr nadziei…
Na zmianę, koniec cierpienia, na poczucie czegoś, czegokolwiek.
Co nie jest bólem rozdartego serca i zdeptanych marzeń.

W moich dłoniach zwiędła róża.
Jako przypomnienie martwej już miłości.
Sine usta zapomniały już smaku pocałunków.
Suche płuca, nie pamiętają powiewu wiatru wolności.
Zimne już serce, przypomina o odległych marzeniach młodości,nigdy nie spełnionych.
Strzaskana głową nie potrafi znaleźć powodu, by dalej żyć.
A jednak. Ta pusta skorupa nadal istnieje.
Nieprzytomnym spojrzeniem lustruje tęczowy świat.

Dzisiaj powiedzieli mi, że klucz do własnego szczęścia mam w rękach.
Szkoda że żyjemy w czasach gdzie już nikt nie używa zamków.

Żyjąc w świecie bez głębokich uczuć
Wyprany z emocji
Martwy w środku
Oglądam puste seriale
By choć na chwilę okłamać umysł
Uwierzyć że istnieje miłość,czułość i szczęście.
Że, jeszcze może choć raz Ja też poczuje…
Coś poza agonią.

Jestem obok Was.
Tuż na wyciągnięcie ręki.
Jestem uchem, gdy chcecie się wygadać.
Ramieniem, gdy chcecie poszlochac.
Dłońmi, gdy potrzebujecie pomocy.
Jestem dla Was powietrzem, gdy chcecie złapać oddech.
Jestem dla Was niczym, gdy chce zaistnieć w Waszym życiu.

W życiu najgorsze są wspomnienia…
Niby uśmiechasz nie do nich, lecz jest to radość rozpaczy.
Rozpaczy nad wszystkim co utraciliśmy, co dawało nam radość, miłość, szczęście a czasem nienawiść.
Z każdą nocą toniemy w tych myślach z nadzieją że, "będzie lepiej".
Niestety… lepiej już było i nie będzie więcej bo kto z nas ma siły by próbować, walczyć, i zaczynać od nowa.
Ja już nie… po tylu latach już wiem że, lepiej nie ryzykować z nadzieją. Ta już umarła.

My, złączeni przez poczucie winy.
My, zatraceni w codziennej szarości.
My, zniewoleni przez tęsknotę za dniami przeszłymi.
My, cierpiący za prawdziwa miłością.
My, dążący do namiastki szczęścia.
My, którzy będąc tak blisko siebie przechodzimy życie w samotności.
My, obłąkani przez demony przeszłości.
My, oszukani przez fałsz świata.
My...
My, wszyscy znikniemy w niepamięci, odepchnięci przez Bogów, zostaniemy skazani na wieczny niebyt.

Już nawet nie przeraża mnie wizja śmieci.
Wszystkie pozytywne uczucia zdechły, zaduszone przez lajki i serduszka. Wszystko wywołuje jedynie nienawiść. Tylko to pozostało. Chciałbym znów marzyć.

Oto ja
Stoję nad przepaścią szaleństwa
Rozdarty uczuciami
Zagubiony w mrokach własnych myśli
Otoczony ludzmi
Zamknietymi za szyderczym uśmiechem kłamstw
Lecz widzę skrzydlatą postać po drugiej stronie
Choć nie wiem czy to skrzydła gołębia czy nietoperza...
Czekam...
Czy wyciągnie do mnie dłoń...

Zdaje mi się czy stając się dorosły zabiłem dziecko w sobie.
Brakuje mi tego szalonego dzieciaka.