Twórczość, Elisabeth

Czuję się... dziwnie? Chodzę tak, jakbym latała. Udaję, że ta ziemia nie jest moją ziemią, że jestem w tym świecie przelotnie. Dali mnie na przechowanie, na chwilę, potem sobie pójdę skąd przyszłam. Przecież nie mogę żyć tutaj. To nie miejsce dla mnie. Nie jestem elementem. Nie mam tak skrojonych boków, by wpasować się idealnie. Za dużo myślę, zdecydowanie za dużo. Sama wkładam swoje myśli między bajki. Przecież to ma miejsce tylko w mojej głowie. Świat rzeczywisty jest o wiele twardszy. Momentami mam wrażenie, że ulecę w górę. Zmieszam się z powietrzem. Będę tańczyć, tak jak ono mi zagra i mimo to będę czuć się wolna.

Nie rozumiem, po co tracisz czas na szukanie swojego miejsca w życiu? Przecież jesteś tutaj.

Ludzie są trudni- mają w głowie tyle pomysłów, ale za mało odwagi by je realizować. Dziwne, że mają odwagę, by w ogóle myśleć.

Witamy w nowych ( "lepszych") czasach:
Gdzie opinię o ludziach wystawia się na podstawie zdjęcia.
Gdzie młodzież, której obce są używki i alkohol to nudziarze.
Gdzie bardziej liczy się to, co masz w kieszeni, a nie dusza.
Gdzie hipokryci mają z górki, a dobrzy ludzie są wyśmiewani.
Gdzie Ci, którzy nie mają nic oddadzą najwięcej.
Gdzie uśmiechnięci ludzie noszą w sobie największy smutek.
Gdzie ludzie o dobrych sercach są wykorzystywani.
Gdzie wciąż się spiesząc nie zauważa się smutku w czyiś oczach.
Gdzie najlepszy przyjaciel wyśle Cię na pewną zgubę.
Gdzie popularność to priorytet.
Gdzie by być dostrzeżonym trzeba się poniżyć.
Gdzie słowo "kocham" to tak naprawdę "chcę się z Tobą przespać".
Gdzie szczerość to chamstwo.
Gdzie to, jak postrzegają Cię inni dostrzerzesz po ilości "lajków" na facebook'u
Gdzie będąc uczciwym nic nie osiągniesz
Gdzie ciało jest najczęściej sprzedawanym towarem

Ludzie przychodzą i odchodzą. Doświadczamy tego dzień w dzień i po jakimś czasie zapominamy, czym jest przywiązanie. Tracimy umiejętność darzenia kogoś miłością. Możemy sobie to jedynie wyobrazić.
Boimy się. To ludzkie. Strach jest na porządku dziennym. Najgorszy jest strach przed stratą. Wystarczy, by raz ktoś odszedł, by automatycznie przestawić się na wyobraźnię. Całe życie na marzeniach.

Gdyby to, jacy jesteśmy pokrywało się z tym, kim musimy być- nie poznalibyśmy samych siebie.