Twórczość, Eleonore

Cisza, taka błoga cisza.
Nigdzie nie jest tak pięknie jak tu.
Cisza, która mnie wyniszcza.
Jestem w strugach potu.
Ale to nic, to minie.
Bo tu jest tak pięknie.
Nienawidzicie mnie.
Więc zanim serce mi pęknie.
Schowam się tu szybko.
Nie będziecie mnie widzieć.
U Was jest tak płytko.
Nie będziecie mnie słyszeć.
Nigdy.

Nienawidzicie mnie.
Odgrywacie się .
Chcecie zabić mnie.
W jaką gracie grę?
Szukacie mnie, gdzie popadnie.
Próbujecie złapać w swoje sidła.
Chciecie dać poradę.
Ale nie róbcie mi z mózgu mydła.
To tylko przykrywka,
By mnie wykorzystać.
Ten rozdział się zamyka.
Przzestancie ze mnie korzystać!

Chcecie mnie poddać torturom.
Chcecie bym robił, co zechcecie.
Robicie tak z każdym.
Robicie co tylko możecie.

Nie chcę z wami [...]

Iga otworzyła zmęczone oczy. Ujrzała ciemność. Spojrzała na elektroniczny zegar stojący na szafce nocnej. Wskazywał pięć minut po północy. Obudzenie się w nocy bez wyraźnej przyczyny było dla niej czymś nowym. Zwykle sen miała tak twardy, że nawet trzęsienie ziemi nie zdołałoby jej z niego wyrwać. Dlaczego teraz było inaczej?
Iga nie zamierzała się jednak nad tym rozwodzić. Po kilku godzinach wykładów i późniejszemu roznoszeniu ulotek miała prawo do odpoczynku w postaci spokojnego snu i chciała z tego skorzystać.
Omiótłszy pobieżnie swój pokój wzrokiem, by upewnić się, że wszystko w porządku, ponownie zamknęła oczy. Ledwo zdążyła to zrobić, poczuła na twarzy powiew wiatru. Zlekceważyła to, myśląc, że to tylko złudzenie, ale kiedy usłyszała odgłos tłuczonego szkła, poderwała się z łóżka. [...]