Twórczość, Drahma

Czemu tak jest, że przewracasz oczyma i machasz lekceważąco dłonią,
Za każdym razem gdy otwieram usta.
Po chwili i tak przecież milknę, a ty znów otwierasz swoje.
Ale nie, nie gniewam się, nie myśl,
Lubię słuchać.
A tym bardziej słuchać właśnie Ciebie,
przeskakiwać przez wydarzenia twojego dnia.
Bo wiem, że wszystko co powiesz jest niezmiernie ważne.
Przykro mi tylko,
Że nie myślisz tak samo o mnie.

Ja wiem, żę czasem bywam głupia
samolubna, gniewna i zazdrosna
ale prosze cię dzisiaj
gdy spojrzę na zegarek
zobaczę 20:20, 21:21, 22:22
popatrz i ty
i w głowie ukryjmy ten fakt
że każdy z nas powiedział
- ktoś o mnie myśli

Czy różni się czymś umysł za młodu i w latach starczych? W gruncie rzeczy nie. I nie chodzi tu o przeżyty czas, o doswiadczenia. Od początku do końca jesteśmy tacy sami- lubimy ten sam smak lodów, nieraz popełniamy te same błędy, mamy ulubione książki i kochamy tych samych ludzi. Czasami ktoś przewinie się przez nasze życie, na chwilę zatrzyma, zamąci- jedni zostają, drudzy odchodzą. A my zostajemy tacy sami. Dusza się nie zmienia, jedynie sumienie uczy się w ciagu lat jak odczytywać zło i dobro. Umysł staje się coraz cięższy od zdobytej wiedzy. Ale cały czas jesteśmy sobą

Czuje smród ilekroć ich widzę
Czuje smród gorszy od zgniłych obietnic i martwych słów
Czuje smród na każdym kroku

Wyczulony węch nie da się oszukać
Ale oni w oczach innych pachną jak oddanie i czułość
Pachną na zewnątrz

W końcu jednak gnije serce i smród obejmuje członki
Chwyta za butelki, zaciska dłonie w pięść, rusza bezwstydnie językiem
I w końcu tracą kontrolę

Ciepło i czułość dawno umarły
W rozpadających się członkach
Ale wciąż mamy nadzieję
Wierzymy
Że smród można zmyć
Że można cofnąć się w czasie
Że można uratować słabo bijące serce
Ale...
Czasem nawet nadzieja umiera

Gadał a gadał o tym że chce być wolnym
Że mu ciążą wszystkie obowiązki
Ze po co miałby 2 dni tylko świętować Boże
Gdyby mógł wszystkie siedem
Że po co mu by było pióro, liczba, liść, fiolka, piłka i nuta
Kiedy mógłby wędrować i powoli je wszystkie złapać
Że po co mu by była rodzina, wielkie dla niego utrapienie
Gdy by mógł sam sączyć miód świata i życia
Gadał, a gadał aż w końcu sobie poszedł
Ale nazajutrz, wrócił cały podrapany
" głupi byłem, młody byłem"- mówił
I zatapiając w nogi w domowych bamboszach
Zajadał ulubione pierogi ze śmietaną

Słowa są jak liście
Zbyt szybkie byś mógł je wszystkie złapać
Ale jeśli ci się to uda
Śmiało możesz nazwać się mistrzem

Ukryta przez wielkie cielsko kołdry
Z przyjacielem o glinianym uchu
Patrzę w okno

Liście ocierają się o szybę
Pozostają tam chwilę, wołają żeby je wpuścić
I znikają

Godziny mijają
Ciągle sama
To lubię

Lubię ciszę pośród moich 4 niskich ścian
Lubię porozmawiać z Mickiewiczem, Sienkiewiczem
Lubię... po prostu

Nie lubię kiedy wciąż wołają
Gdy mówią- samotna zima wieku będzie zimna
Kiedy na siłę próbują otworzyć serce

Nie lubię ciągłych narzekań,
Bezsensownych rozmów, krzyków dziesiątek ludzi
Wyciągania mnie za szybę

Moje 4 ściany nie są złe
Wiec nie martw się, zostaw mnie tam
Przynieś czasem dobrą nowinę
I odejdź

Bo po prostu... lubię...

Lubię samotność

Szukam wciąż bohatera
Z ogromną siłą, odwagą i wrażliwością
Który okrył by mnie swoimi skrzydłami
Wielu takich było, pozornych herosów
Co skrzydła mali pocięte, gnijące, metalowe
Ale jeszcze żadnego
który okrył by mnie prawdziwym anielskim piórem