Twórczość, dita

Prosić własną matke o miłość to najbardziej poniżające co może spotkać "dziecko". Nie, nie mam już 5 lat i nie potrzebuje przytualnia, całowania i odprowadzania do koleżanki za rączke. Ale czy matczyna miłość końzy się tam gdzie dziecko staje się dorosłe? Przecież matczyna miłość wybacza i kocha mimo wszystko. Podobno jest to uczucie trwałe i bezwarunkowe. Jak więc poradzić sobię z tym, że własna matka nie czuje tego co inne, nie potrafi kochać własnego dziecka? Tak, jestem dorosła i silna jak mało kto. Potrafię znieść samotność, poniżanie, ból fizyczny jak i psychiczny. Umiem znieść wiele, ale nie potrafię znieść braku miłości. Nie należe do nikogo, jestem niczyja. Jakaś kobieta mnie urodziła, wychowała, znam ją. Wiem kim jest, wiem jak wygląda, [...]

My nie jesteśmy ludźmi, nie mamy serc. Godzimy się na cierpenie, śmierć, ból. Dla nas liczy się cholerny kolor skóry, a nie czyjeś życie. Wstydzę się, że żyje wśród takich ludzi.

Przekonałam się dziś, co prawda po pijaku, że miłość bez cierpienia nie istnieje. Jakie to pięknie głupie, że my ludzie potrafimy dla chwili szczęścia, poświęcić każdy cudownie zapowiadający się dzień na rozmyślenia. Dlaczego miłość nie jest racjonalna?

Megi często się do siebie uśmiechała, aczkolwiek bywały dni kiedy za bardzo siebie nie lubiła, nie podobała się sobie. Bo ileż można mówić do dziewczyny w lustrze "Wow, ale z ciebie laska!"? Można ale nie codziennie bo to w przypadku kobiet jest raczej niemożliwe. Ale te dni były dla niej najbardziej pouczające. Wiele można się nauczyć o sobie wiecznie rozpamiętując co zrobiło się źle i wiecznie gapiąc się na siebie i wymyślając co złego jest w naszym ciele, twarzy, włosach i generalnie w całych powierzchownych nas. Tak, zdecydowanie dni kiedy to jest się na dnie smutności dużo nam dają. Szkoda tylko, że Megi zamieszkała na dnie smutności, a gdy już się od niego odbiła to "BUM!" uderzała głową w coś twardego mianowicie było to szczęście tak dla niej nieosiągalne i spadała na swoje ciepłe i przytulne dno. Cholera, że też nikt nie zna sposobu by ją wyciągnąć! Każdy chciałby pomóc takiej smutnej postaci, ale najgorsze jest to, że tylko ona sama jest to w stanie zrobić.

Kochana Megi nie wiedziała co robi ze swoim życiem, ze sobą. Poszła o krok dalej. Wyszła ze swojej strefy komfortu która niesamowicie mocno ja ograniczała. To tak jakby rozerwać liny które krępują całe ciało. Odetchnęła z ulgą, rozmasowała swoja duszę w miejscach gdzie strefa komfortu sprawiła jej największy ból. Oddała się światu w całości, a światem był facet. Nigdy nie czuła się tak dobrze, tak wspaniale pożądana i chciana. Sądziła, że już nigdy nie wróci tam skąd wyszła czyli spod koca. Nie sądziła, że weźmie do ręki znowu ten sam kubek z herbatą i książkę. Jednak jakieś dziwne siły swoimi długimi rękami znowu skrępowały jej dusze linami, wsadziły ją do łóżka i kazały być tą samą Megi sprzed kilku dni. Nie widzieć czemu świat nie traktował jej poważnie, a nawet bardzo niepoważnie ją traktował. Była tylko zabawką, śmieszna marionetką w jego rękach. Teraz usiłuje się podnieść i wyjść życiu naprzeciw, chce znowu nie być tą samą nudną chłopczycą.

Gdybyś zapytał mnie "Czym jest samotność" odpowiedziałabym TOBĄ. Gdybyś natomiast zapytał mnie "czemu". Odpowiedziałabym "Bo ktoś kto nie ma przyjaciół nie może nie być samotny". To tak samo jak nie można mieć uczuć nie mając serca.

Dla szczęśliwych ludzi nowy rok to nie nowy początek ale ciąg dalszy szczęścia, natomiast dla ludzi nieszczęśliwych to szansa na jego znalezienie.