-Co to jest pustka. Wyścigi łodzi podwodnych.
-To ja wlokąca się nocą po chodniku.
-Bezsens.
-Puste ciała. To ja malująca obraz przez tydzień a potem w ataku paniki tnąca go na strzępy.
-Rozerwij tysiąc obrazów w panice.
-Po co niszczyć obrazy jak można malować nożem na ręce.
-Dlaczego nożem, może czymś przyjemniejszym, łagodniejszym.
-Może słowami, mówiąc do siebie nawzajem. Zupełnie jak noże.

My, paranoicy niezrównoważeni psychicznie,
każdej nocy budzeni przez obłędu nawroty
rozdrapując wasze rany, czujemy się fantastycznie,
giniecie z rąk mordercy, zdychacie jak koty.

szepczemy wam do uszu wciąż ohydne słowa,
niszczymy od środka by nie było rany,
gdy od bólu spróchnieje, już nadgniła głowa,
szybkim ruchem ręki, serca wyrywamy.

Tak znudzony w powietrzu,
rozpływasz się odchodzisz
płyniesz w innym świecie
w nim jak w wodzie brodzisz,
znów wśród mgły znikasz
coraz szybciej do przodu,
z każdym krokiem szczęścia więcej łykasz,
odchodzisz bez powodu.
wśród tłumu się gubisz, samotności unikasz
ze szczęściem w żyłach przychodzisz,
pojawiasz się i znikasz.

Wszystkie ubytki w twej spróchniałej głowie,
przeżarte szkorbutem myśli i szramy.
Walka z nadgniłymi ciałami,
które nad ranem deszczem ołowianym zmokną.
Jak przyjaciel wbijam tępy nóż
we wszystkie twe krwawiące rany,
gdy odwracasz się tyłem,
i oglądasz polne kwiaty
przez otwarte okno...