Twórczość, dajana:)

Twoja twarz
kłamstwem malowana
wśród szarych luster życia
wśród spękanych okien rzeczywistości
strach wygląda z twych oczu...
Kocham
a ty uciekasz
powoli, tak abym widziała
jak znikasz
w grobie swojego serca...

Igrała z miłością
jak z ostrzem noża
nie zraniła się jednak
była bezpieczna
w ramionach pożądania
to ono ochroniło ją
przed bólem zdrady...

Bezdomna w swoim domu
sierota wśród rodziny
roni łzy w słodkim uśmiechu
a serce jej wrzątkiem krwawi.
W piekło patrzy pragnąc nieba
i słońca w pochmurnej swej duszy.
Chce żyć dla jedynej miłości
i z miłości codziennie umiera...

Spragniona śmierci jak wędrowiec wody
Kroczę w ciemności głuchej przestrzeni
Me serce rozgrzane pragnie ochłody
Więc je wprowadzam w wodospad cieni
Niech je każdy cień obmyje dokładnie
A z obłoków spłynie ukojenie
Moje ciało osunie się bezwładnie
Upragnione osiągnę spełnienie

Wracam
powoli lecz konsekwentnie
skruszonymi łzami
przecieram oczy
wracam
kolejny raz od nowa
i wciąż czuję
niedosyt odwagi...

Krótka treść
A przynosi długie dni tęsknoty
Jedna myśl
A rodzi miliony rozmyślań
Oszczędność słów
I nadmiar niedomówień
Najbardziej złożona
Jest prostota

Słońce jest nadzieją. Nie wolno jednak bezpośrednio mu ufać. Popatrz w słońce, a oślepniesz...

Przede mną ciemność
głęboka, niezbadana
mój wzrok przedziera się dzielnie,
lecz tylko na tyle,
by nie być ślepym...
Ciemność to otchłań,
której nikt naprawdę nie widzi,
a wszyscy czują...

Uwolnić się choć na chwilę
na sekundę przestać myśleć
i tylko patrzeć
na świat
dopóki oczy mgłą nie zajdą...
A gdy łzy popłyną
prawdę ci wyznają
z tęsknotą cię oswoją
zmienisz się i ujrzysz
siebie za milion lat...

Boże!
Dlaczego na świecie jest tak, że ludzie
tak szybko odchodzą
napełniając nasze serca srogą boleścią...
Oni już nie cierpią, jest im dobrze przy Tobie
ale pomyśl czasem o nas, którzy na ziemi,
na Twojej ziemi płaczemy...
Boże!
Nie zostawiaj nas samych z bólem, tęsknotą,
z wyrzutami sumienia
gryzącymi nasze dość już zbolałe serca...
Pomóż nam wierzyć, że istnieje inny świat
piękniejszy świat,
w którym nie ma rozpaczy i cierpienia...
Boże!
Bez Twojej pomocy człowiek ginie, a jego dusza
kona w straszliwych męczarniach
i człowiek bez duszy przestaje być człowiekiem...
Staje się rośliną, kwiatem uschniętym
bez woni...
nie wiedzącym nawet, że wciąż istnieje...
Boże!
Dlaczego na świecie jest tak, że człowiek żyjący obok
jest niczym
i odchodzi w zapomnienie...
A gdy naprawdę odejdzie zdajemy sobie sprawę,
że oddalibyśmy wszystko,
by wrócić mu życie...

Pożegnałam cię
Żałobnym całunem
Którym okryłam
Zimne szkło
W kruchych ramkach
Patrzyłam jak odchodzisz
W ostatnich promieniach słońca
Ułożyłam kwiaty
Na grobie swego serca
Zwiędły...
Zapaliłam znicz
Zgasł...
Równie szybko jak twój uśmiech
Gdy wróciłeś
A ja powiedziałam
Że w duchy nie wierzę...