Twórczość, Czigi

Nie cierpiąc jej,
podobnie jak wzbudzającego dreszcze,
upierdliwie zimnego wiatru,
podejrzewała, co czuje.
I co gorsze - rozumiała to.

Doceń Go. Tu i teraz, w tym momencie. Bo w świecie, który tworzysz wraz z innymi, Ktoś oblicza czas.
I nie możesz mieć pewności, że jutro nie wybije jego ostatnia sekunda.
Że Szef nie będzie chciał Go zabrać.

- Ryzyko jest pociągające.
- Tak, masz rację.. Ryzyko jest pociągające.
- Tylko... Boje się.
- Zaprzyjaźnij się ze strachem...

rozmowa autentyczna.

I te samotne chwile, podczas których szarpią mną moje myśli, wyrabiają we mnie potrzebę wracania do domu.
Do czterech moich zaufanych ścian, które przytulają mnie brzoskwiniowym uśmiechem i próbują udowodnić, że są w stanie obdarzyć mnie rzeczywistym spokojem.

Przynajmniej w tym przypadku czuję i jestem świadoma tego, jak odróżnić to co ludzkie a ponadludzkie.

Cóż.

Przywiązanie boli. Tak samo jak chęć "posiadania na własność". To właśnie wtedy paradoksalnie zacieramy w drugiej osobie istotę wolności, podczas gdy sami chcielibyśmy ją mieć. Posiadać "na własność".
To wszystko rodzi coś na kształt cierpienia.

Tylko wytłumacz mi, dlaczego ta tęsknota wzbudza tak nieokiełznany ból ?
Po prostu.. Tęsknie.

Byłam w pewnym transie. Dookoła idealnie biały śnieg, odzwierciedlający pozorną czystość. Jego płatki spadały delikatnie na ziemię, odbijając się najpierw o rozmaite gałęzie - zmarznięte gałęzie.
Wirowałam wokół i... zobaczyłam Twoje oczy.

Przytuliły mnie niezdiagnozowanym spokojem.
Podały zmarznięte ręce, które rozgrzały moją chaotyczną krew.
Wywołały głębokie odczucie szczęścia.

To właśnie wtedy poczułam się po prostu bezpiecznie.