Świat schodzi na psy. Większość ludzi nie zasługuje na miano "człowieka myślącego". Chodzimy po świecie, przekonani o własnej wolności, nie słysząc brzęku ciągnących się za nami łańcuchów.
Wyobrażamy sobie cuda, mówimy: "chcieć to móc", ale przygniata nas lenistwo.
Oto jest rzeczywistość.
I ja także jestem jedną z niewolnic tego świata. Manipulowana głównie przez to, do czego się przywiązuję. Niszczona przede wszystkim tym, co kocham.
I wszystkie zasady okazały się być czystą, suchą teorią. Tak daleko mi do perfekcji. Do geniuszu. Chciałam być kimś, jestem nikim. Czuję się oszukana, bo nie do tego dążyłam. Biegłam za pięknem i harmonią, a wdałam się w romans z gorzkim buntem. I bezproduktywnym, brudnym, undergroundowym nihilizmem. On nie zagrzewa do walki, on mówi: 'opuść broń! Przecież nawet nie wiesz o co walczysz.'
