Twórczość, Claire

Gdybyśmy potrafili tak po prostu zapominać, dawać umrzeć wspomnieniom, które nas ukształtowały, stalibyśmy się jedynie zbiorem słów wyrwanych z kontekstu.

Pogrążona w całkowitej obojętności
Powoli opadam po szczeblach społecznej hierarchi
Upadam. Jestem jak anioł wygnany z nieba.
Z cichym trzaskiem uderzyłam o dno.
Upadłam, bez możliwości postania.
Ktoś zapukał od spodu.
To była śmierć ubrana w długą, pomarańczowo-zieloną suknię.
Na glowie miała ogromny słomiany kapelusz.
Na jej twarzy malował się wyraz współczucia.
Miała w sobie więcej ciepła niż zdążyłam poznać przez cale moje życie.
Chwyciłam za jej wychudzoną rekę.
Zaufałam.
I podążyłam w nieznane.

Jesienną porą
Siadam
Na brzegu ławki
Drżę z zimna
Pamiętam ten wieczór
I zapach zachodzącego słońca
Dym w płucach
Tą porę
Sprzed kilku lat
Pamiętam uczucie
Ulotne
Nietrwałe
Silne
Niezrozumiałe
Pamiętam wiatr, który je porwał
Nagle, bez uprzedzenia.
Wiatr, wydobywający się spod mych własnych rąk.

Już nigdy nie usłyszę starych pieśni,
bo głos tej śpiewaczce zabrał czas.
Zamilkła,
wspominając dawno minione opowieści,
które teraz są niesione przez wiatr.

Niektórzy mogliby powiedzieć, że to przecież tylko zwykła, młodzieńcza miłość. I pewnie mieliby rację. Ale pomijając "zwykła" i "młodzieńcza" pozostaje wciąż słowo "miłość".
Niektórzy mogliby powiedzieć, ze to przecież tylko zwykła, już nawet nie młodzieńcza przyjaźń. Ludzie przecież się zmieniają, a przyjaźnie rozwiązują.
Niektórzy mogliby powiedzieć, że to przecież tylko ludzie, a ludzie mają już to do siebie, że przychodzą i odchodzą, że zawsze pojawiają się nowi. Ale co, jeśli na miejsce starych, nie chcemy nowych? W takim razie niektórzy mogliby powiedzieć, że nic, że trzeba się z tym pogodzić, bo to nie od nas zależy kto zostaje, podobnie jak i nie od nas zależy, kto przyjdzie na jego miejsce.

Jeśli chcesz zostać zrozumianym- szepcz, bo w szept trzeba się mocno wsłuchać. Krzycząc zaś jedynie ogłuszasz.