Twórczość, Cicho_ciemny

Gdybym tylko mógł zapłonąć. Dnie zmuszają do przemyśleń. Nie "skąd", ale "dokąd". Mimo dużej liczby ludzi wokół mnie nie mogąc znaleźć nikogo bliskiego zacząłem myśleć "Kogo Ty właściwie szukasz?". No właśnie, kogo?
Kogoś kto płonie. Szukam pasji, obsesji. Czuje się jak człowiek który potrzebuje wewnętrznego ognia do życia.
Gdyby spotkać kogoś kto płonie, kto jest w stanie rzucić we mnie iskrę. Gdybym tylko mógł zapłonąć.

Wszystko na sprzedaż
od estrady po wystawy
Ludzie to lubią, ludzie to kupią
Przyjdą
zobaczą
zapłacą
wyrzucą
Gdy nie mają
to
marzą
Gdy już mają
to najpewniej zostawią
Wszyscy chcą
miękkie podłoże
życie w ciągłym kolorze
o każdej mieć wszystko porze
Gdy sprzedasz już wszystko
Na życia zakręcie
na marzeń Evereście
powtórz sam do siebie
"Lepiej być nie może..."

Być albo nie być? - oto jest pytanie,
Tak mówi Hamlet, którego świat ceni;
Tak ja też jak Hamlet, trudne mam zadanie:
Co zrobić z jedną złotówką w kieszeni?
Na czarną kawę zaledwie obstanie
Ten martwy srebrnik, w korzyść jałowy.
Być albo nie być - oto jest pytanie:
Do Nadświdrzańskiej pójść czy Udziałowej?
Stoję jak pielgrzym na rozstajnej drodze
Lub jak samotny choleryczny barak;
Dumam, gdzie lepiej swej duszy dogodzę
(Bo w czarnej kawie nadałby się arak).
Próżno przyzywam Yogi, szukam Prany,
Co by natchnienie wpędziła do głowy;
Stoję jak pielgrzym w rozstaje zagnany:
Do Nadświdrzańskiej pójść czy Udziałowej?

Stojąc po środku niczego,
wszystko wchłonęła ciemność
i przestrzeń i czas.
Patrzę co utraciłem
przez zamknięte oczy widzę
ją
której stopy do ziemi ciężkiej przykute.
Tworząc się pytam się ciszy,
Jak mam odejść?
Czy nie zgrzeszę zostawiając ją?
Wtem odezwał się głos
- Czymże jesteś by czegoś żądać?
Podaj mi rękę - rzekł - nim trwoga ogarnie
cię na wieczność.
Wtem na dole widzę
dom swój rodzinny
I stał tam samotny w ciszy jak w spokojnej toni.
Ciężkie jak kamień łzy rozbiły się, pękły....
Czy nie zgrzeszę odchodząc od cierpienia?
Wtem ciepły wiatr zawiał,
czasów mych młodzieńczych
zapach kwiatów polnych
lasu i chleba
Anioł złapał mnie za obie ręce i rzekł
- Chodź, jeszcze dziś staniesz się nimi.
Jakże mam tego odejść?
Serce me się skruszyło
w miękki popiół.
Odwróciłem się raz ostatni
by ujrzeć
te rzeki, te łąki i ten las...
Lecz już ich tam nie było
Lecz już nikogo tam nie było
Tylko cisza ciemna, głęboka i ciepła.
Dzwonów dźwięk me duszę uniósł
A kroplami gwiazd
odmierzył się mój czas.

Tańcząc nad przepaścią
uśmiecham się do gwiazd
miłość zamknięta w sobie
cierniem istnienia

Rzucam się w przepaść
rozbłyskam
bo nie rodziłem się
by żyć
a by się spalić
ciesząc nie moje
serce

W ciemności nocy
widzę ogień
idąc w światła stronę
oglądam się
za siebie
Czemu Cię tu nie ma?
serce nie pojmuje
czemu tego
nie rzucę
nie przeklnę
nie zawrócę
jak ćma lecę
w płomieni stronę
koniec może być jeden
niech lepiej sam
spłonę
bo my już
nigdy
bo nie razem
bo nie we dwoje.

Nie rozumiem jak można kogokolwiek oceniać po czymkolwiek. To tak trywialne, ale i tak bardzo i głęboko w nas zakorzenione. Nic człowieka nie nauczy, żadne podróże, książki ani porady.
Czasem zadaje sobie pytanie: Dlaczego istnieją tacy debile dla których jest wszystko jedno, którzy pomimo -estu lat wiedzą mniej niż niektórzy dwunastolatkowie. Jakim cudem może być komuś tak wszystko jedno. Nie rozumiem mechanizmu jego mózgu, dlaczego tak wszystko ignoruje.
Jedzie taki ktoś do Egiptu a po powrocie opowiada tylko jak zatruł się krewetkami i że było mu strasznie gorąco. O piramidach powie tylko, że wydawały mu się wyższe. I koniec, tyle w temacie kilku tysięcy lat ewolucji naszej cywilizacji. Ktoś taki przeczyta książkę i jedyna refleksja jaką będzie miał w tym pustym łbie to taka, że ktoś miał bardzo dużo wolnego czasu żeby napisać tak długą książkę.
Później taki ktoś piszę, że marzy o wehikule czasu. I co taki idiota mógłby zrobić gdyby wrócił do przeszłości? Nic. Zrobiłby to samo. Wydaje mi się, że dla nich życie to przygoda, którą ze smutkiem zakończą, gdy umrą. Dla myślącego życie to przygoda tylko, ze w śmierci czasem upatrują oni nadziei, że wreszcie uwolnią się od tych idiotów.

W kalendarzu wspomnień
czasu straconego
widzę
studnie przebaczenia
dawno wypełnioną.
Odchodzę bez
Ciebie,
kroczę ku wieczności.

Wyścig z niczego
i po nic
sensem chaosu
nieba stwórcy,
cel zdobyty.
Od dziś już nie będzie
końca
a co chwilę
nowego początek.

Chcąc nauczyć ją latać
w przepaść rzuciłem,
lecz coś poszło nie tak
ona chyba nie ptak.