Twórczość, Chilli

Obudził mnie rano mój pech.
I co zrobił?
Powiedział, że dzisiaj w końcu mnie opuszcza.

(...)Przyszło. Stoi i wygląda żałośnie. Rzuca ukradkowe spojrzenie za próg mojej świadomości. I tak wejdzie bez zaproszenia, przecież mamy sobie tyle do powiedzenia. Jeśli już jesteś, rozgość się, nie jesteś tu przecież częstym bywalcem. Kropelkę czystej? Nie? Żałuj, ja się napiję. Wybacz, ale muszę przygotować się do rozmowy z Tobą, nie będziemy przecież gawędzić o wczorajszej pogodzie. Wiem, wiem, zapomniałam o Tobie, ale Ty też niekoniecznie zabierałeś głos. Zamilkłeś wtedy, kiedy Twój głos byłby decydujący. Nie patrz tak, to przez Ciebie pozamykałam wszystkie prawdy, które były niewygodne. Miałeś przecież pomóc... Popatrz teraz co narobiliśmy, tego nie uda się zamieść pod dywan.
Jesteś bezużyteczne. Zwalniam Cię, moje Sumienie.

Te same miejsca, drogi, ludzie
pośpiech, śmiech, zaduch
duch
duch miasta, mój, twój
i Jego
Jego jednak brak
Tu, obok mnie
we mnie.

Cisza.
Trudna.
Ciążąca.

Jedno spojrzenie, dotyk, westchnienie.

Cisza.
Coraz gęstsza.
Męcząca.

Wystarczy słowo, półszept, skinienie.

Cisza.
Nie do zniesienia.
Przeszywająca.

Powiedz, że kochasz.

Cisza...

Cicho... cichutko... chcesz otworzyć drzwi do mojego serca tak, by nie zaskrzypiały od nieużywania.

Przyciągam ludzi jak magnes.
Szkoda tylko, że tak szybko okazujemy się być tymi samymi biegunami.

Bez sensu. Czy miałeś kiedyś cos takiego, że budzisz się pewnego dnia i stwierdzasz, że nie jesteś już tą samą osoba co kiedyś.
Że zmieniłeś się.
Dochodzisz do wniosku ze masz inne poglądy, wartości, priorytety.
Ze teraz liczą się dla Ciebie inne sprawy.
Miałeś tak? Może.
Tylko najgorsze jest to, że budzisz się, uświadamiasz to sobie i nie podoba Ci się to.
Chcesz być tą samą osobą. Tak jak kiedyś. Chcesz cofnąć czas.
I pozostaje jedno pytanie, po którym w brzmi tylko cisza.
Tak. Ta cisza jest bardziej wymowna niż niejedna odpowiedz.

Nic.
Nic nie możesz zrobić.
Nic nie zdziałasz.