Twórczość, cherrymuffin

Wypijam kieliszek. Gorzka ciecz spływa po moim przełyku i zostawia niesmak w gardle. Patrzę za okno. Liście delikatnie drgają, inne ogarnia paraliż. Być może się czegoś boją. Nie mam już sił przełykać śliny z gulą w gardle, boję się sama chodzić ulicami i mijać ludzi. Z tych nerwów cały czas mi słabo i palę zbyt dużo papierosów. Znów nasila się kaszel palacza.. biedne moje zdrowie. Czasem mówię do Ciebie w smutne noce, zamykam oczy i wyobrażam sobie Twój dotyk. Wiem, że gdybyś był obok płakałabym mniej. Płaczę raczej w nocy, w dzień zdradza mnie rozmazany tusz. Nocą jest cicho i poduszka wiernie wchłania moje słone łzy. Nocą wszystko jakoś bardziej dotyka, słyszę swoje myśli i gadam z samą sobą. Kolejny kieliszek. Już trochę lepiej.. więc wypijam duszkiem zaraz trzeci. Zaczyna przyjemnie szumieć mi w głowie.. udaję się na papierosa. Zawsze kiedy palę uwielbiam kontemplować otaczający mnie świat. Ale potem to mija, znów przestaje zachwycać, a zaczyna przerażać. Odkąd odszedłeś nie umiem oddychać.

Znów pijany nad ranem wyszedłem z baru. Szedłem parkiem i słuchałem ptaków. Nuciły swoją radosną pieśń. Słońce leniwie wyłaniało się zza chmur, "jeszcze zbyt wcześnie by wstać" pomyślałem. Świat budził się do życia, a ja czułem, że właśnie umieram. Czułem, że nic mnie tu nie trzyma, nic nie cieszy i zmieniam się w zimny kawał mięsa. Serce jest jak respirator dla umarłej duszy. Ja umarłem w pewną listopadową noc, gdy zniknęłaś z mojego życia i tylko jeszcze czasem wyczuwam Twój zapach na mojej poduszce. Spodobało mi się umieranie, umieram każdego dnia zostawiając cząstkę siebie we wszystkich barach, ustach nieznanych mi kobiet i miejscach, w które nie zawędrowałbym nigdy gdybyś była obok. Ponoć jak "kocha" to połyka, tylko czy ja chcę takiej "miłości"? Chcę Ciebie, gdziekolwiek teraz jesteś.

Leciał już 4 tydzień ciągu, nogi jakoś same prowadziły mnie do monopolowego, ręce same wyjmowały zimne harnasie z lodówki i aż rwały się po drodze, żeby je otworzyć i wypić...

Popełnione błędy młodości to jedna z ważniejszych lekcji, nawet od polskiego czy matematyki, jaką daje nam życie.

Wierzę, że ludzie w końcu spojrzą na mnie przez pryzmat tego kim teraz jestem, a nie kim byłam, tak naprawdę nie poznając już własnego odbicia w lustrze.

Żyję dla chwili kiedy mogę zapalić, włączyć, którąś z płyt Pink Floydów i odpłynąć w zupełnie inny, odległy świat, oddać swoje ciało i duszę muzyce i temu co wewnątrz mnie się budzi z każdym dźwiękiem, by przeżyć coś czego nikt, żaden mężczyzna nigdy mi nie da, co może dać mi tylko muzyka i trawa połączone ze sobą w magiczną całość. Że jesteśmy obie, ja i one we wzajemnej relacji, nie ma w niej zazdrości, niepewności czy cierpienia. One zawsze są ze mną, zwłaszcza kiedy ich tak bardzo potrzebuję. Nigdy mnie nie zawiodły i być może dlatego z tej relacji nie chce tworzyć trójkąta z jeszcze kimś u boku, kto musiałby pogodzić się z tym, że jestem ja i one, a dopiero potem on. I że tak często bywam w tym świecie nieobecna. To być może egoizm, ale też strach przed cierpieniem. Powiedziałam już nigdy więcej.

Wiele razy zgubiło mnie uciekanie przed życiem, choć czasem tylko to wydawało się być dla mnie jakimś wyjściem. Raz prawie zupełnie uciekłam na drugą stronę, i choć już wcześniej byłam blisko niej kilka razy, to nigdy na tyle blisko co wtedy. Zostałam po tej stronie dzięki maszynom żyjącym przez chwilę za mnie i sześciu kroplówkom kapiącym wprost do moich żył. Kap, kap, kap, kap, kap, kap.... Wtedy strasznie się bałam. Śmierci. Wtedy coś do mnie dotarło, co próbowało dotrzeć kawał czasu wcześniej.

Miłość w moim wypadku jest jak choroba. Wyniszcza moją psychikę i mój organizm, bo próbuję zabić ją różnymi sposobami, które zabijają po kolei coraz więcej mnie.