Twórczość, Bogini Twa!

Jesteś słońcem na mym niebie
I promykiem moim jasnym.
Mym oddechem, moim tchnieniem
I księżycem, co nie gaśnie.

Jesteś miłym mym sokołem,
I światełkiem w mroku nocy.
Pośród ludzi złych dookoła,
Ty z czułością patrzysz w oczy.

Jesteś zawsze przy mnie obok,
Nawet gdy jesteś daleko.
Jesteś niczym jasny w niebie obłok,
Ty kochany mój Człowieku.

A gdy smutek przyjdzie do mnie,
Ty otoczysz swym ramieniem.
I pójdziemy w las przez drogę
W blasku słonecznych promieni.

Las nam śpiewał będzie pieśni
Głosem ptaków rozśpiewanych.
I rozlegną się opowieści
O dwóch w sobie zakochanych.

W nocy gwiazdki nam zaświecą,
By przez noc całą świecić dla nas
I przez okno księżyc spojrzy,
Taki w gwiazdkach zakochany.

Otul mnie w swoich ramionach,
Od łez mnie zasłoń i smutku.
Niech uśnie dusza zraniona,
Niech bólu już nie brzmią nutki.

Niech deszcz nie płacze za oknem,
Niech łzy już więcej nie płyną.
Powiedz mi, że tak jak Ona
I ja przecież nie zginę.

Jak Orzeł okryj swym skrzydłem
I wznieś się ze mną wysoko.
I powiedz, że zło nie wróci,
Bo patrzy wszak Boże oko.

Otul mnie płaszczem dobroci
By nikt mnie więcej nie ranił.
A ja Ci będę słoneczkiem,
I Twoje zagoję rany.

A ja Ci będę obłoczkiem
Tak białym jak łabędź w jeziorze.
Popłynę Ci na spotkanie,
Choćby przez głębokie morze.

Ukryj mnie na skalnym szczycie,
Wysoko, wysoko w chmurach.
Zasłoń od zła tego świata,
Skrzydłami jak grubym murem!

A może razem, z Tobą razem
Polecimy do gwiazd?
A może razem, z tobą razem
Zmienimy życie i czas?

I usiądziemy w niebie wysoko,
Tak gdzie nie sięgnie nas świat.
I spojrzy na nas niebiańskie oko,
Rozjaśni się nieba blask!

I zajaśnieją gwiazd złote oczy
Nad nami i wokół nas!
Na innej planecie, niebiańskiej planecie
Inaczej popłynie czas!

I księżyc się do nas figlarnie uśmiechnie
W Twej dłoni będzie ma dłoń!
Odpłynie daleko i bez pośpiechu.
Zanurzę się w oczu Twych toń.

I odpłyniemy, gdzieś odpłyniemy
W inny i lepszy świat.
I Ty mnie ochronisz i Ty mnie zasłonisz
Niech płoną nam światła gwiazd!

Własną historię i przeszłość każde miasto pamięta.
Zapisała się w pamięci książek tak jak wód odmętach.
Jej świadkiem są stare domy, ulice i drzewa przydrożne.
I ludzie ejszyscy, polskości oddani i tak bardzo nabożni.
Miasto polskie pamięta uliczki kostką wybrukowane,
Ulicą Kościelną szły tłumy do kościoła Wniebowstąpienia.
W mieście tym żyją katolicy wierni i Bogu sercem oddani,
Którzy nigdy nie zapominają o swym polskim pochodzeniu.
Pamięta miasto i wojnę, które przeżyło w smutku i cierpieniu,
I obce wojska, które tutaj się bezprawnie jak kruki panoszyły.
Pamiętają przeszłość i żołnierzy Armii Krajowej mogiły,
I to jak oni, najwierniejsi, o Ojczyznę do końca walczyli.
I stare domy przedwojenne mogą wiele opowiedzieć,
Które budowano wiele lat przed II wojną światową.
O ludziach, co [...]

Polska przez 123 lata była spłakana..
123 lata w niewoli obcej , w gniotących kajdanach,
Była nasza Matka droga – Polska, we łzach, zapłakana.
Krążyły nad nią trzy kwiożercze, drapieżne sępy,
Pogrążona była na te długie lata w rozpaczy pętach.
Naród jak mógł pragnął wyrwać się ze szponów,
Tych, co chcieli wymazania imienia Polski, Korony.
Trzej monarchowie wrogi traktat w 1795 roku podpisali
I polskie ziemie swoją własnością po wsze czasy nazwali.
Wyzwoliła się Polska spod wrogiego panowania,
Powstała z kolan, jak zawsze dumna i opanowana.
Nie potrafiono jej zrusyfikować czy zgermanizować,
Jej naród potrafi swój język i wartości uszanować.
O jej wolność i niepodległość walczono w powstaniach,
Polacy nie godzili się na obcych kruków panowanie.
O jej wolność walczył generał Dąbrowski w legionach,
A dopiero w roku 1918 Ojczyzna została wyzwolona.
II wojna światowa przyniosła Polsce straszne zniszczenia,
Obozy koncentracyjne, bombardowania, odbieranie mienia.
Hitlerowcy chcieli naszą Matkę pozbawić ziemi i imienia.
Dla nich życie Polaków, godność nie miały żadnego znaczenia.
A gdy wreszcie zrzuciła z siebie faszystowskie nienawistne pęta,
Bolszewik zza wschodniej granicy jej swoją niewolą na 44 opętał.
W roku 1989 nasza kochana ziemia stała się znowu wolnym krajem,
Wreszcie jej dzieci są wolne od komunistycznego narzuconego raju.

Generał Kleeberg na odsiecz śpieszył,
Prosto ku walczącej Warszawie zmierzał
Przez kraj płonący wojną wojska dzielne szły.
Przez gęste lasy, zaorane pola i poranne mgły.

Jeden z najlepszych naszych generałów,
Jako symbol męstwa w sercach pozostały,
Walczyła Warszawa i walczył polski Brześć,
Krwawo bił się żołnierz o Polski honor i cześć.

Spadały bomby z samolotów najeźdźców,
Płonęły krwawo wsie, leżały gruzy w mieście.
Popłynęły wojska polskie przez rzekę Bug,
By Warszawy nie deptały setki wrogich nóg.

Niech pamięć o ich waleczności nie blednie,
Bo nasi żołnierze nigdy nas nie zawiedli.
Szlak ich walk znaczą krzyże wsród drzew,
Bo żołnierz polski walczył o Ojczynę jak lew.

On bił się z okupantem w Brześciu i Kobryniu,
Gdzie pokazał męstwa i waleczności wyczyny.
Nasi Kleeberczycy polskie wsie i miasta odbijali,
W walce o Ojczyznę oni się nie poddawali.

I ci, co zginęli podczas walk, i ci co przeżyli,
Swym poswięceniem hołd Polsce złożyli.
I oni wszyscy w naszych sercach i pamięci żyją,
Niech pamięć o nich nigdy nie ginie, nie mija.

A od imienia narodu polskiego chcę podziękować
Kleebergowi i żołnierzom, że chcieli Polskę ratować.
Nikt nie śmie nic zarzucić żołnierzom wojny obronnej,
Bo dzięki swej waleczności żyją w sercach potomnych

Lata mój duch wśród różowych chmur,
A wokół niego –gwiazdek złotych sznur.
Spowity mgłą porannych lazurowych snów,
Nie bolą go już ostrza żadnych słów.
W promieniach słońca rozpoczyna dzień,
W nocy – trwa obok niego księżycowy cień.
Na twarzy uśmiech jego olśniewający lśni,
A wokół niego – płyną srebrne mgły.
Nad szczyty górskie swój kieruje lot,
Gdy słońce wezwie go na dzienny zlot,
I górski go owieje ciepły halny wiatr,
Spod mgieł wyłoni się bajkowy świat.
Powita tam poranny słońca świt,
I w wozie chmur uniesie się na szczyt.
I wzrok zanurzy w Morskim Oku,
Usiądzie sobie on na górskim stoku.
A potem sobie się przeniesie do Syrenki,
I przyjrzy się jej dziewczęcym wdziękom,
A może raczy spojrzeć na Zygmunta Wazę,
Bo jego też szacunkiem sobie darzy.
Zatopi wzrok w okrytej blaskiem łące,
Co stoi sobie cicho w złotym słońcu,
I sfrunie sobie na łodzi białego obłoku
Prosto w ramiona Gdańskiej Zatoki.
Przyjrzy się statkom, co płyną w dal,
I wróci tam, skąd wiatr go zwiał.

Kocham cię Polsko, gdy ze snu się cicho budzisz,
Gdy do pracy biegniesz, do metra albo tramwaju.
Twej pracowitości i zapału do pracy nikt nie ostudzi,
I w kwietniu zielonym Cię kocham, i w kwietnym maju.
Ciągle śpiesząca i zabiegana idziesz do szkoły z plecakiem,
Albo zachwycasz się kwieciem maja, lub kwitnącym makiem.
Długie godziny siedzisz w swym urzędzie albo statki budujesz.
Cokolwiek robisz, Polsko kochana, zawsze pilnie pracujesz.
Kocham cię zimą, gdy brniesz powoli przez zaspy głebokie,
Gdy jesienią z drzew na ciebie spadaja liście z wysoka,
Gdy lato lip kwitnących zapachem cię ogarnia miodowym,
Gdy wiosną do ciebie powracają ptaki z legowisk zimowych.
Kocham twą ziemie, z jej górskimi szczytami, sosną porośniętymi,
Kocham twe morze lazurowe, z jego statkami po nim w dal płynącymi.
Kocham Cię w deszczu, gdy z parasolem idziesz krokiem tanecznym,
Kocham cię za to, że ludzie twoi cenią honor i wartości odwieczne,
Na twych pagórkach stoją kościoły, których dzwony do mszy dzwonią,
Na twej strazy stoją polscy żołnierze, którzy cię zawsze jak matkę chronią.
W sercach twojej młodzieży patriotyzm i pamięć o bohaterach zywa,
Kocham Cię za gościnność, serdeczność, że nie jesteś nigdy fałszywa.
Kocham cię za to, gdy ulicami miast z flagami w ręku płyniesz rzeką,
Za twe piękne widoki, gdy chłopak na dziewczyną swoją z różą czeka.
I za to cię kocham, że z twego narodu pochodzę z dziada pradziada,
Że i w moich żyłach płynie krew polska, jestem temu bardzo rada.

Tęsknię za Tobą, Polsko, ilekroć jesteś daleko.
Z dala od Ciebie, czas stoi w miejscu, nie ucieka.
Widzę Twój obraz w kolorach bieli i czerwieni,
Jak powiewają biało-czerowne flagi w cieniu.
Pachniesz zapachem wiosny i sadów białych.
Kojarzysz mi się z ląką, w kwiatach barwnych, całą.
Twój obraz noszę w sercu, kwitnie tam jak róża,
I miłości do Ciebie w sercu nikt i nic nie zburzy.
Pachniesz zapachem sosen i drzew jodłowych,
Twoje lasy pachną żywicą drzew sosnowych.
Kojarzysz mi się z dębem, ilekroć o Tobie myślę,
Jak dąb jesteś potężna, i delikatna jak kwiat wisni.
Twoi mężczyżni dorodni, nikt nie dorówna im w męstwie,
Już nieraz w starciu z nimi wróg ponosił haniebną klęskę.
Udowodnili to w powstaniach, gdy [...]

Zawsze dumna jestem z Orła Białego,
Co godłem jest Polski - narodu dumnego.
On swymi szpony zawsze Ojczyzny broni,
Razem z wojskiem ją piersią własną zasłoni.

Ma złote szpony i złoty zakrzywiony dziób,
Jest godłem z najpiękniejszych moich snów
Noszą go żołnierze na swych rogatywkach,
Noszą go mundurowi na naszywkach.

Występował na monetach książąt piastowskich,
Był godłem na pieczęci Kazimierzowskiej.
Jego forma graficzna z epoki Batorego pochodzi,
On się z czasów Lecha dawnych wywodzi.

Przemysław drugi użył go jako godła państwa,
Które nie znosi żadnego obcego poddaństwa.
Nie brakło go na emblematach powstańczych,
Zawsze dodawał ducha Polski mieszkańcom.

Chociaż komuniści polscy pozbawili go korony,
Lecz on spowrotem wrócił na polskie perony.
Na mundurach galowych żołnierzy z MON-u widnieje,
Jego historia sięga aż po Polski prawdawne dzieje.

Podczas walk o Polskę zawsze dodawał ducha,
Nie da polski żołnierz sobie w kaszę dmuchać.
Na fladze biało-czerwonej białymi nićmi wyszyty,
Nieraz tę flagę umieszczano na zdobycznych szczytach.

Pamiętaj, że w obronie jego krew przelewali rycerze,
Bronili jego do krwi ostatniej polscy żołnierze.
Z dumą noszą mundurowi i mali harcerze,
Co zawsze w Polskę i jej potęgę wierzą.

Legendarny major „Hubal”, w mundurze oficera Rzeczypospolitej,
Nie uchybił honorowi oficera, o Polskę walczył od jasnego świtu.
Gdy Niemiec pognębił Ojczyznę, gdy kraj cały w ogniu zapłonął,
On walki nie zaniechał, a ze swoim walecznym oddziałem kraju bronił.

Na głowie rogatywka, na niej lśnił jasnym połyskiem orzełek srebrny,
Ten dzielny obrońca ojczyzny, do śmierci pozostał jej wierny.
Na próżno wyglądał pomocy, pod gwiazdami ojczystej nocy,
Sojusznicy nie spieszyli na odsiecz, gdy Polska popadła w rozpacz.

Po wiejskich chatach nocował ze swoim oddziałem bojowym,
A wszędzie ich ze łzami witano, i wybawicielami nazywano.
Nie stracił wiary nigdy, że najukochańsza Ojczyźna wolna się stanie.
A jego odział tymczasem był tylko na swoją odwagę i siebie zdany.

Na czele swojej jazdy pędził przez [...]

Gdy ich wieziono hen, na czerwony wschód,
Nie znali jeszcze swego okrutnego losu,
Na ich oficerskich rogatywkach dumnie lśnił,
Polski orzełek , towarz niewoli bez głosu.

Dudniły głośno koło stalinowskiego pociągu,
Co wiózł ich do nieludzkiego domu niewoli.
Każdy z nich zdjęcie bliskich, kochanych oglądał,
Jedyną pamiątkę ich smutnej bólu doli.

Na długie miesiące zabrał ich NKW-dowski wróg,
Najlepszych synów Polski- Matki drogiej,
Katynia i innych więzięń przekroczyli próg.
By tam czekać kuli śmiertelnie złowrogiej.

Płynęły długo więzienne te nieznane dni,
Na ciasnych i jak stal twardych pryczach,
I w nastraszliwszych snach nie śnili oni,
Że tyran spuści na nich swe psy ze smyczy.

Z oczu bił im młodości i męskości blask,
Najlepszych synów narodu polskiego,
A w sercach ich nie zakwitł żaden strach,
W obliczu wroga bolszewickiego.

I marzył im się tam rodzinny polski dom,
Uśmiechnięte twarze bliskich kochane.
Lecz los napisał dla nich innych stronic tom,
W ich krwi została obca ziemia skąpana.

Ich krew zalała ściany zimnych cel,
Z modlitwą w ustach cicho zasypiali,
A Anioł Boga ich zabierał w nieba biel,
Tych co dla Polski życie niewinne oddali.

Ich krew omyła też katyński obcy las,
Zostali tam pod niebem obcych gwiazd.
Smutno jęczała ziemia od bólu strasznego,
Gdy w niej ukryto oznaki mordu okropnego..

Ze znutkiem patrzą oni na nas z nieba,
Że ciała ich pogrzebano w obcej glebie.
Że nigdy już nie ujrzeli Polski ukochanej.
Bo Polskę z życiem im wydarto i zabrano.