Twórczość, astrapi

Jeden wiersz napisałam myśląc o Tobie
jeden tylko...
jedyny

Zaciągnęłam potem ciężkie ciemne zasłony

Nie chcę już niczego wiedzieć,
nie pytam dlaczego
nie pytam jak
nie pytam gdzie zrobiłam błąd

Jeden wiersz napisałm myśląc o Tobie
jeden tylko...
jedyny

I to wystarczy
musi wystarczyć...

Boję się ciszy i przeraża mnie samotność... Kiedy nie ma nikogo, kiedy niczego nie słyszę, nic nie może mnie rozproszyć... A prawda boli... A ja tak bardzo boję się bólu...

Miłość jest synonimem tęczy... Nie pytaj mnie co to znaczy... Nie odpowiem... Tego nie da się opowiedzieć, trzeba poczuć...

Nie wystarczy znać literki, żeby móc powiedzieć, że umie się czytać... Wielu tylko literuje słowa, analfabeci...

Popełniamy w życiu jeden mały błąd, taki rodzaju: Pójdę tu a nie tam... Wydawać by się mogło, że decyzja nie ma większego wpływu na nasze przyszłe losy, ale po latach okazuje się, że gdybyśmy jednak poszli tam a nie tu bylibyśmy zupełnie innymi ludźmi... I co dziwniejsze bardzo często wydaje się się, że życie byłobyby wówczas lepsze... I w taki właśnie sposób człowiek staje się zgorzkniały...

Pamiętaj... Zło nie jest bezintereowne, nie można nawet powiedzieć, że bywa... Pomaga Ci teraz łatwo dojść do celu, po drodze raniąc, nieraz dotkliwie innych po to tylko, by za jakiś czas powrócić, z wekslem opiewającym na Twoje szczęście w dłoni i powiedzieć: Teraz spłacisz mój bezcenny dług....

zbyt późno już
by naprawić to co było
czas zatarł ból wysuszył łzy
czar dawno prysł
muzyka nie brzmi już
a z serca wygnane resztki nadziei
i nie myślę o tobie
nie chce już wiedzieć czy kochasz
twoja tęsknota i tak drobnostką teraz dla mnie jest
więc proszę
nie pisz już kocham
nie pytaj czy ciągle jesteś bliski mi
nie chce wiedzieć już nic
ból otworzył mi oczy
nie ma ciebie juz w sercu mym
więc gasze swiatła ide spać
dobranoc zapomniany....

Już dawno nie wierzę, że jeszcze będzie nam cudownie, a nadzieja i tak każdego dnia zasiada wygodnie w sercu i stamtąd bezczelnie dyryguje całym moim jestestwem...

Twe imię brzmi w uszach
melodią jakże smętną
W sercu się ciągnie
jak żałobny kondukt...
I płacze nad Twym imieniem cudownym
i rzucam w nie kamieniem...

Bez niego życie straciło kolory i blask...
Bez niego nie potrafię śmiać się tak po prostu...
Gubie się w korytarzach własnych uczuć,
widzę tysiące drzwi, a na każdych
lśniąco mieni się złoty napis "szczęście"...
Ale żadnych nie otwieram,
świadomie pozostając w ciemnym nieprzyjaznym korytarzu
przepełnionym swojskim zapachem wspomnień...

I jesteś TY...
Wyciągasz dłoń
chcesz ofiarować mi klucze do bram szczęścia...
A ja jestem chora...
Gorączka wspomnień rozpala duszę,
dusi mnie tęsknota,
w kościach łamie ból jego nieobecności,
a jego nagła obojętność powoduje bezwład mięśni
i głupawkę serca...

I jesteś TY
Chcesz wypisać dla mnie receptę na szczęście,
dożylnie aplikujesz mi antybiotyk z miłości...
Masujesz moje obolałe ciało czułym słowem
układasz na rozpalonym czole kompresy z kochania,
podajesz mdły syrop ze swojego ciepła i oddania...
I tylko zastanawiam się bezustannie,
czy to ja jestem tak beznadziejnym przypadkiem,
czy tylko wybrałam sobie nie tego lekarza....

Jakże ogłupiała jest dusza przepełniona tęsknotą... Jakże cichy staje się rozum kiedy miłość nie niesie spełnienia... Jakże zachłanne jest serce, gdy nadzieja wkracza na scenę, rodząc własna interpretację rzeczywistości... Bo kiedy kocha się bez wzajemności, wówczas tylko strzępki ułudy i iluzja odczuć sprawia, że jakoś tam jeszcze jest... Ze jakoś tam, choć nielogicznie , ale jednak się trwa...