Twórczość, Artystkaaa

Dusze nasze zbłąkane,
szczęścia szukające...
Tak okrutnie oszukane
I w marzeniach tonące.
Wciąż dążąc do perfekcji
W kolejną skrajność wpadają
Po przykrej życia lekcji
Znów kierunek nowy badają...
Próby czasu poświęcania
Dla wspólnej korzyści...
I coraz większe starania,
By wspólne cele ziścić.
Tak biegnie kolejny dzień
Naszej próby przetrwania,
By został więcej niż cień
Po sile tego kochania...

Błądzącym myślom bieg nadaję
Niepożądane próbując skryć...
Z góry cech swych nie wyznaję,
Tajemnicą Twoją chcę być...
Nic więcej nie udaję,
Byś mógł w zgodzie ze mną żyć.

Dla dobra Twojego
Delikatna jestem
Łechcąc Twe ego
Słodkim szelestem
Szeptu mego
Pięknym gestem...

Wyraz słów
Złączył nas
Więc znów...
Już czas...
Mów
Pas.

Nieraz trudna chwila zmieni Twój dzień
I do ziemi niemoc przykuje...
Czujesz, że został po Tobie już cień...
Wnet drugi człowiek Cię uratuje.

Choć przekracza to kres Twoich marzeń
Pragniesz, by zawsze już z Tobą był...
Dla przeżycia dobrych i złych zdarzeń...
Jak cenny Skarb - w ramionach Cię skrył.

Przez cierń wdarł się promyk nadziei skromny
Choć w morzu łez - jak topielec - na wpół przytomny
Umysł mój... Zatopiony w uczuć odmętach
Nierozsądnie sączy wspomnienia o pięknych momentach.
Strach, ból i rozczarowanie wciąż do mnie powraca
Jak i myśl bezbożna, co życie skraca...
Przypadkiem coś pękło z ciężaru trosk wielu
Kiedy podałeś swą dłoń - mój przyjacielu.
Cóż tym razem przyniesie los? Tajemnica.
Lecz wyraźnie przejrzała ma wąska źrenica
Na to co złe, co dobre, co może być,
Co pozwoli mi znów w radości żyć...

Za natchnieniem wspierającą rozmową :)

Postrzępionej duszy cień na trupim policzku otarł ostatnią łzę.
Kiedyś żył tu człowiek - teraz panoszy się istota obdarta z uczuć.
Planeta żywych manekinów...

Kroczę ciernistą drogą,
Bo dawno już zwiędły róże...
Pytałam mą duszę ubogą,
czy ktoś mnie słyszy tam w górze?

W złym czasie wśród chmur szybowałam,
Urojony szczęścia łut.
Później na oczy przejrzałam
I wracam do cmentarnych wrót.

Blaszka... Ostra, żelazna...
Chwila wytchnienia...
Godna życiowego błazna.
To śmierci marzenia?

Zakończyć czy trwać dalej
W tej komedii czarnej?
Dla publiczności uciechy niemałej?
Wśród ludzi... W ciszy gwarnej?

Może ostatni raz się zatrwożę
Nim odwiedzę śmierci łoże...

...Zostanę.

Serce zbyt wiele pamięta.
Każdą decyzję, każdą drogę... Każda z nich kręta...
Niczym w pniu - spróchniała miłość wyryła pierścienie.
Pierwszy pocałunek i te nieśmiałe spojrzenie...
Każdy dzień, tydzień, miesiąc czy pół roku.
Już na zawsze razem... Bez najmniejszego, samotnego kroku.

Budując plany nietrwałe,
Niczym zamki z piasku...
Przeżyliśmy kłótnie małe,
Żyjąc w miłości blasku.
Nadszedł burzy czas,
I ogromny znak zapytania,
To miało rozdzielić nas...
Powiedziałam bez wahania:
Kocham Cię nad życie,
Pomimo losu przeciwności.
I wierzyłam skrycie,
Że to znamię miłości...
Nie doceniałeś mnie,
Pretensji coraz więcej było,
Czy Twoje serce wie,
Co słowo "Miłość" znaczyło?
Całym światem dla mnie byłeś,
Chciałam wszystko oddać Ci...
Nasze marzenia dziś zburzyłeś,
Gdy powiedziałeś mi...
Nigdy nie Kochałaś mnie...

Dziś na kartce z mej Księgi Życia został po Tobie zaledwie ślad...
Coraz mniej Ciebie w każdej, długiej minucie mego istnienia...
W tych kolejnych jeszcze więcej dostrzegam swych wad...
Zimne łapska samotności sercu zadały cierpienia...
Bezsilnie zrozpaczone ogląda ono zza krat...
Naszej miłości ostatnie tchnienia...
Od Śmierci gorszy jest to kat...
Pozostały wspomnienia.

Czy snujesz o cudownej przyszłości marzenia?
I jakiś przypadek w chorą mrzonkę je zmienia?
Albo ludzka nienawiść... Serca oderwane z kamienia
Jak drzazga - rani i grzęźnie w duszy... A ich sumienia?
Czyste jak łza... Kropla, dążąca do ufności zniszczenia...
To "przyjaciele", znajomi... Znasz ich z imienia... Albo z widzenia.
To skutki ludzkiej zazdrości... Jej wyolbrzymienia...
To są XXI wieku schorzenia.

Kocham.
Cóż to słowo oznacza?
Obłudę, kłamstwa, otaczające serce...
Które to wyciskają z niego ból, cierpienie, gorzkich łez strumienie...
Kocham przeistacza się w nieufność...

Lecz, gdy oblubieniec Twój, z pełną szczerością i pokorą serca zechce wyjawić swe błędy.
Zaczynasz kochać bardziej...
I gniew niespodzianie mija.
Pragniesz jedynie przytulić do serca, być blisko...
Zaczynasz Kochać prawdziwie.

Zdolność mówienia, ma tak ogromną moc, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy.
Kłócąc się z bliską Ci osobą na komunikatorze, masz szansę zapanować nad tą mocą. Poczuć ile złego i - zarazem - ile dobrego możesz uczynić za pomocą alfabetu na klawiaturze swojego sprzętu. Dostałeś czas, żeby pomyśleć...
Nad słowami wypowiadanymi trudniej zapanować. Dlatego te mówione są dużo cenniejsze niż pisane...
Dlatego należy się upewnić - jak już to ktoś trafnie określił - "Czy mózg jest podłączony do języka" podczas każdej rozmowy "na żywo".