Twórczość, Apayan

Chciałabym tylko
każdego dnia
robić Ci herbatę.

Patrzeć
jak pijesz ją
w pośpiechu,
próbując nie spóźnić się
na to nieistniejące spotkanie.

Albo gdy sączysz
ze smakiem,
stykając się ze mną
ramieniem.

Udajesz, że nie wiesz
ile to dla mnie znaczy.

Możesz już przestać,
wiesz?

Po prostu pij
moją herbatę.

Zniszczyłam już tak wiele:
włosy farbą,
cerę makijażem,
a wczoraj
przypaliłam żelazkiem moją ulubioną koszulkę
z napisem w języku,
którego nawet nie rozumiem.

Ostatnio też zdarza mi się,
zdecydowanie za dużo milczeć.
I chyba nie chcę wiedzieć,
co niszczę, robiąc to.

Przyszła do mnie
dzisiejszej nocy.
Tak po prostu,
bez uprzedzenia.
Znalazła sobie miejsce,
usiadła i stwierdziła,
że zostaje.

"Tylko nie kłam" - poprosiłam,
uśmiechając się
jak jeszcze nigdy.

Zamiast uginać się pod ciężarem wspomnień unieś je wysoko i pokaż jak dumny jesteś z tego, że pomimo przeciwności losu przeżyłeś.

Smutek zapukał dziś do moich drzwi
i powiedział, że się wprowadza.
Zanim zdążyłam zaoponować,
Rozpacz i Zamęt przebiegli między moimi nogami,
śmiejąc się przy tym jak małe dzieci.
Chaos przepchnął się obok mnie,
tak po prostu,
nawet nie pytając, czy może wejść.
Radość i Szczęście wymknęli się
tylnymi drzwiami, od strony kuchni.
Cierpienie wpadło przez okno,
zbijając przy tym wazon z kwiatami.
Ulga powiedziała, że posprząta,
jednak Ból kazał jej wyjść.

Jeszcze raz spojrzałam na Smutek w progu moich drzwi
i przesunęłam się, by zrobić mu miejsce.
„Wejdź, proszę. Tylko Ciebie tutaj brakuje.”
„Sama mnie tu zaprosiłaś” odpowiedział,
wieszając płaszcz na wieszaku.

Tam powietrze ma inny smak
a człowiek wstaje rano
by razem ze słońcem
powitać nowy dzień.

Tam nie ma trosk
i zmartwień
i każdy się uśmiecha
na widok kwitnących kwiatów.

Tak właściwie, to
Tam jest tak samo jak Tu.
Tylko, że lepiej.
Jak w Domu.

Upadłe anioły o złotych skrzydłach
udają, że potrafią latać.
Oszukują nawet siebie.
Czy polecą?
Nie wiem.

Pewnie nie.

Nie wiem
Nie wiem ile jeszcze
Nie wiem ile jeszcze będę
oszukiwać
wszystko i wszystkich
że idealny świat
jest idealny.

Nie jest.

Nienawidzę tego, że jesteś
taki oziębły,
i szorstki w stosunku do mnie.

Nienawidzę tego dystansu,
który starasz się
między nami utrzymać.

Nienawidzę Twojej krytyki,
głupich żartów
i tego, że traktujesz mnie jak dziecko.

Najbardziej jednak nienawidzę faktu,
że jesteś
moim przyjacielem.

Tylko przyjacielem.

Pamiętam, jak pierwszy raz
się do mnie uśmiechnąłeś.

Pamiętam nasze rozmowy
o niczym.
I spacery
w nocy.

Pamiętam nasze szalone pomysły.
I marzenia.
I plany.

Pamiętam Twój zapach,
dźwięk Twojego głosu,
kolor Twoich oczu.

I pamiętam ten dzień,
w którym złamałam Ci serce.
W końcu nieświadomie
złamałam też swoje.

Jedyne, czego nie pamiętam
to TY.
Pewnie dlatego, że
nigdy nie istniałeś.

Dość płaczu po nocach.
Dość udawanego śmiechu.
Dość przekonywania samej siebie,
że wszystko jest ok.

Dość przeglądania albumów.
Dość życia wspomnieniami.
Dość oczekiwania na coś,
co przecież nigdy nie nadejdzie.

Przecież martwi tak po prostu,
nie pukają do drzwi i nie mówią,
że są żywi.