Twórczość, Anikowa

Pora się przyznać
Skończył się czas poezji
Zaczął się czas projektów
Kodowania
Terminowości
Zaczął się poważny etap
Opowiadania i wiersze
Odeszły
Chodź jestem im wdzięczna
Bo dużo mi pomogły
Czasem chciałabym wypuścić myśli z mojej głowy
Ale... Lepiej niech w niej pozostaną
Cisza tu nastąpi
Lecz przekrój poprzeczny mojego życia od
Najgorszego etapu
Czyli Gimnazjum
Aż po pierwszy rok studiów
Pozostawiam jako memoriał
Jako jakiegoś typu delikatne odsłonięcie swojej wrażliwości
Której na co dzień się nie pokazuje

Dziękuję poezji i opowieściom, które tworzyłam
Za pomoc
Byłyście wspaniałym odejściem od rzeczywistości
Ale już dłużej nie mogę uciekać
Pora otworzyć oczy I
OBUDZIĆ SIĘ

Dziękuję

Udaj, że nie istnieje
Udaj, że mnie nie ma
____________________________________________________
Jestem tylko duchem pośród ludzi kroczącym
Jestem wiatrem, szeptem rozpaczy, krzykiem...
____________________________________________________

Nie ma mnie w Twoim świecie
Nie ma mnie w Twych marzeniach
______________________________________________

Słowa
Muzyka
Zapach
Film
Wspomnienia

Nie ma niczego
Jak chciał tego Kononowicz
_____________________________________________________________________________________________

Nie ja ustalam zasady
Ja tylko się dostosowuję
I nic nie mogę zmienić
Nic nie mogę na to zaradzić....

Zamknąwszy oczy
Oddychając głęboko
Wypływając na powierzchnię głębokiej otchłani
Która teraz stała się nie jasną przeszłością

Dostrzegłszy blask niebywałej nadziei
Na lepszy czas
Który delikatnie hamuje zdrowy rozsądek

Czy to koniec smutku?
Koniec pochłaniającej czerni?

Czy to tylko cisza przed nadchodzącym kataklizmem??

Tego nie wie nikt...
Na razie niebo jest czyste

Czy to myślenie Ikara, który leci zbyt blisko słońca??
Krótkotrwałe szczęście idioty, który wybrał się na spotkanie z płomieniem rzeczywistości??
Nie posłuchawszy się rozsądnego głosu sumienia o imieniu Dedal, który miał racje.
Ale nie Ikarowi się zachciało swawoli...

Lecieć z byt blisko słońca??
Przynajmniej zniknął ciężar, smutek.
Wszystko stało się inne.
Ale czy to krótkotrwałe szczęście??

Małe podsumowanie tego, co było
Tego, co się zdarzyło
I myśli o przyszłości.

Były wzloty
I bolesne upadki.
Było wiele bólu, pragnienie, głębokie pragnienie śmierci...
I bliskości.
Potem nastała ciemna otchłań, izolacja od świata i ludzi żyjących w nim.
Bunt i ból życia narastający z dnia na dzień.
Ciężar na ciele i na duszy trawiący aż do kości.
Mało było dni szczęścia... Tak beztroskiego jak w latach wczesnego dzieciństwa.
Natomiast wypominanie błędów... Też się przewinęło... Nie raz, nie dwa razy.

Kiedy nagle wraz z przekroczeniem wieku 20 lat i wejściu w jakże dziwne dorosłe życie
Znalezienie pierwszej pracy i... pójście na studia.
A tam okazało się, że to, co uważałam za nie dostępne i nie do spełnienia...
Okazało się być [...]

Dryfuję
Na granicy między światami
Przekraczam granicę własnego umysłu
Wszystko
Co było nie możliwe
Dokonuje się

Chciałabym mieć siły
By podnosić cięższe głazy życia
Chciałabym mieć siły
By móc walczyć o swoje

Chciałabym odnaleźć cel w życiu
A nie na oślep, na chybił trafił żyć
Trzymając kciuki za to by tym razem się udało

Chciałabym być pewna uczuć
Nie chwiać się jak łódka podczas sztormu

Chciałabym ofiarować swoje serce komuś
By mogło nie czuć już chłodu
Lecz nie wierze w miłość...
Nie wierzę w nic...
Każdego dnia otwierając oczy
Jestem przekonana beznadziejnością i głupotą postępowania
Jestem wieczną nicością, otchłanią, pustką
Z nadmierną ilością emocji w sobie,
Których się boję wymówić na głos... Które kryję przed światem pod płaszczem
Nieśmiałości

Chciałabym, lecz wycofuję się i znikam w codzienności. Przybieram kolor szarości. Zamieniam się w zbiorową iluzję człowieka... Tak naprawdę będąc duchem, krążącym po tym świecie, bo mam nie dokończone sprawy na Ziemi.

Zamykając za sobą drzwi
Otwarłam kolejne
I...
Nie sądziłam, że tyle mnie za nimi czeka.

Zmiany, zmiany, zmiany

Słowa które goszczą u mnie dziś.

Wciąż nadziwić się nie mogę im.
Patrze oczami, a serce drży.
Patrzę na odbicie lustrzane, które z każdym dniem wygląda inaczej.

Zmiany, zmiany, zmiany

Na ciele jak i na duszy.
Otwieram księgi rozdziały przed człowiekiem.
Kim On jest??
Czasem sama nie wiem...
Kim ja dla niego jestem??
Staram się pytać, ale także sama nad tym pomyśleć.

Czasem nie wiem, dlaczego daję mu szansę poznania księgi
Którą pisałam większość czasu.
Wiele w nich słów niezrozumiałych dla zwykłego śmiertelnika.
Może pokazuje mu ją, dlatego aby zobaczyć, czy On zrozumie.
Jak na razie... Rozumie. Ale na jak długo??
I co będzie dalej??

Zmiany, zmiany, zmiany

Zamieniam się w proch i pył. By na nowo stać się całością, która znaczy tyle, co proch i pył.

Znów serce próbuje obudzić się
Tak jak ja każdego poranka
Zamknięte w klatce zbudowanej z zasad
Ukrywa przed światem swój rytm

W nocy aksamitnym świetle
Budzi się do życia druga odsłona mnie
Którą zamykam w pokoju
By nie narobiła szkód
Bo pragnie tego
Co buduje klatkę dla serca

Stoję czujna więc na straży
Nasłuchując kroków
Najmniejszego odgłosu łamanej pieczęci

Jednocześnie zamykając się na te tematy
Kuląc się przed nimi
Próbując unikach ich jak ognia

Wstyd zalewa mnie...
Płomieniem gwałtownym

Nie potrafię

Nie umiem

Me usta nigdy nie wypowiedzą tego na głos

Zamykam oczy
I tonę

Tonę

Chroniąc klatki

Bezczas pochłonął znów mnie.
W wir wydarzeń wciągnął.
Brak czasu na poezji choćby odrobiny łyk.
Z rzeczywistości okularami gnać przez codzienność.