Twórczość, aniakochana

Po tym jak bardzo kochałam, jak bardzo mnie skrzywdził, myślałam, że już nigdy nikt mnie nie otworzy. Zamknęłam się w skorupie. Nie chciałam, by ktoś mnie otwierał. Mówiłam, że nie chcę... W głębi serca bardzo chciałam, ale nikt nie poruszył mojej duszy bardziej, niż on. Spotykałam się z ludźmi, mężczyznami, wszystko to trwało... trwało bardzo długo. Nagle zjawił się on, myślałam, że to tylko w filmach...Nie otworzyłam serca jeszcze na tyle by go wpuścić, nie dałam sobą zawładnąć. Jestem ostrożna. Jednak pierwszy raz zapomniałam o przeszłości, dałam się ponieść... Żyję przyszłością i pierwszy raz od tych dwóch lat, czuję, że jestem szczęśliwa.

Kochające prawdziwie serce, nigdy nie przestaje kochać... Teraz to wiem, choć nigdy w to nie wierzyłam.

Zraniłeś mnie swoją dozgonną "miłością", fałszywą zazdrością, więc już nie będę Twoją własnością!

Jeżeli kiedykolwiek zapytasz, czy to wszystko było realne?
Odpowiem, że dla mnie to był tylko sen...

Nie da się trwale usunąć kogoś z serca, można tylko zapomnieć i udawać, że nic się z nami nie dzieje, kiedy widzimy naszą dawną miłość. Ale prawda jest taka, że zawsze gdy się miniemy to nasze serce znów zakołacze...

Wydaje mi się, że pragnę od życia tak niewiele, nie potrzebuję pieniędzy, wielkiego domu, samochodu, wycieczek... Pragnę tylko miłości, której i tak chodź tak bardzo się staram w dzisiejszych czasach nie mogę zdobyć.

Wiem, że to wszystko minie, pytanie kiedy? To tylko życie, ale czasem myślę, że nie dam rady znieść kolejnej dawki rozczarowań.

Ten ból sprawia, że nie potrafię już latać, nie widzę już kolorów... I każdego dnia zaczynam od nowa, nieudolną naukę.

Powoli nie boję się zmian, jestem nastawiona, że życie zmienia się jak w kalejdoskopie... Będąc w jednym punkcie nie żyłam, tylko funkcjonowałam... Szkoda tylko, że właściwie wtedy byłam najszczęśliwsza.