Twórczość, angellfall

Przejeżdzaliśmy przez ciche miasta. Zasnęłam na twoim ramieniu. Stukot rozpadającego się autobusu był jak melodia kołysanki. Obudziłeś mnie delikatnie. Wysiedliśmy. Zimne powietrze ostatków tej nocy rozbudziło mnie w pełni. Nuciliśmy ulubione piosenki. Całe miasto spało. Zauważyłam, że słychać śpiew ptaków, więc zamilkłam z uśmiechem na ustach, a Ty popatrzyłeś na mnie w sposób tylko dla mnie zrozumiały.
Ja wiem. Romantyzuję zbyt wiele rzeczy. Za bardzo szukam znaków i zbyt bardzo wierzę w wszechświat. Żałość ze mnie aż kapie.
Co jeśli widzę twoje spojrzenie inaczej?
Co jeśli Twoje spojrzenie jest zbyt zwykłe, by pasowało do moich wyobrażeń? Czy jestem na tyle żałosna, by wymyślić sobie czyjeś emocje?
Mój ulubiony niedzielny poranek, to będzie ten poranek z Tobą, o 5 rano. Z Tobą, w cichym mieście, pozbawionym snów. Czy ty czujesz tak samo? Czy chociaż w połowie tak bardzo cementujesz to wspomnienie? Czy chociaż w połowie myślisz o mnie tak, jak ja o Tobie,
pisząc cholerne wiersze?

Jesteś moim ulubionym porankiem

Wieczorem

Wschodem
i zachodem słońca

Pieprzoną pierwszą gwiazdką

Jesteś moją ulubioną godziną

Ulubionym papierosem

Ulubioną piosenką

Powiedziałam Ci że mogę umrzeć z Tobą
I nigdy nie byłam z nikim bardziej szczera.

Bo jesteś moim ulubionym momentem

I mogę chodzić z Tobą po wszystkich zepsutych miastach, jakie istnieją. Powiedz tylko słowo.

Jedyne co mnie pociesza to fakt, że jeśli jesteśmy sobie pisani, to pewnego dnia
Wszechświat nas ze sobą połączy.

Niech to będzie nasze ostatnie lato
Niech to będzie wspomnienie
Krótka chwila
Śmiech
Łza
Pocałunek
Powiew wiatru
Ostatni papieros
Niech to będzie zdjęcie w albumie
Do którego wrócimy po latach
Z uczuciem wzruszenia
Niech to będzie coś prawdziwego
Bez zbędnych słów
Niech to będzie ostatni wieczór
Zachód słońca
Bo wschodu słońca
Doświadczymy już u boku kogoś innego
Ostatnie lato
Ciepły słoneczny promień
Zimna poświata księżyca
Uczucie jakbyśmy nie bali się śmierci
Ale miałby to być nasz ostatni dzień na ziemi
I jeśli już nigdy nie spotykamy się w tym życiu
Może w innych wymiarach
Czeka nas złota jesień

Jesteśmy tylko głupcami
Którzy chcą poznać prawdę
Szukając jej między swoimi ustami
Czeka nas wieczne potępienie
Bo jedyną różnicą
Między mną a Ewą jest to
Że ona postanowiła włożyć ubranie
Przechodzą mnie dreszcze
Pokazać Ci prawdziwy raj?
Czuję smak owocu
Na naszych językach
Śmieję się Bogu w twarz

Niech patrzy

Nagle zachciało Ci się doświadczać
Przejechać palcami po trawie
Obudziłeś się pewnego poranka
I uśmiechnąłeś do telefonu
Zupełnie nadzwyczajnie

Poranna rosa
Śniła Ci się po nocach
Wiatr we włosach

Dziwne pragnienie

Nagle poczułam, że żyję. Wszystko stało się takie realne. Nie czułam już ograniczeń iluzji pozornie stabilnego życia. Pochłaniałam światła, kolory, dźwięki. Czułam się niesamowicie dobrze w moim ciele. Jakby mój organizm przestał się ze sobą kłócić od środka. Myślałam, że będę czuła się dziwnie, nieswojo. Jak zwierzę, które dawno nie było na wolności. Wychodząc jednak z klatki, poczułam się dzika. Znów zostałam drapieżnikiem. To był moment kiedy uświadomiłam sobie, że mogę wszystko. To zbyt nietypowe. Powinnam płakać w poduszkę przez następne kilka miesięcy, a nie czuć się tak, jakby ktoś wreszcie spuścił mnie ze smyczy. Brzmi to okropnie. Ale taka prawda. Nigdy nie czułam się bardziej odważna. Nigdy nie czułam się bardziej pewna siebie.

Nigdy Ci tego nie powiem
Że to niesamowite
Pocałować innego mężczyznę
Że jeszcze tyle mnie czeka w życiu emocji
Że największy roller coaster
Dopiero nadchodzi
Moja naga skóra czeka
Na ostatnią wieczerzę
Bo każdy dzień będzie dla mnie taki
Jakby jutro miało następnego nie być

Pewnego dnia nauczę się francuskiego i wyprowadzę się do Paryża. Zrobię doktorat i tatuaż na żebrach. Będę łapać płatki śniegu na język i używać przezroczystych parasolek. Będę nosiła kolorowe buty i długie płaszcze. Nigdy nie przerzucę się na inne okulary niż okrągłe. Będę piła słodkie latte, skakała przez kałuże, cieszyła się z kolorowych liści. Czuła wolność, że wiatr targa moje włosy. Będę udawała że życie to musical. W moim mieszkaniu będą pasujące talerze. Może postawię na białe ściany i duże okna.

Gdy zmywałaś naczynia, powiedziałaś mi coś, czego długo nie zapomnę. Powiedziałaś że to nieprawda, że życie nas weryfikuje. Życie wybieramy sobie sami i to my decydujemy, czy przystaniemy na ograniczenia. Gdy powiedziałam ci o moich marzeniach, ukrytych w duszy daleko na dnie, powiedziałaś, że mam pracować tak ciężko, żebym pewnego dnia przechadzała się po francuskich ulicach. Zawsze myślałam o tym, jako o niemożliwym pragnieniu. Jednak ty otworzyłaś mi te drzwi. Tak naprawdę stwierdziłaś, że jestem w stanie to zrobić. I nawet jeśli mi się nie uda, będę czuła wdzięczność.

Twoje pocałunki
Jak ciepłe promienie słońca
Wpuszczone po długiej zimie
Rozpalają we mnie każdy centymetr
Zmarzniętej skóry
I nie mam pojęcia
Co z tego będzie
Renesans ciała
Czy wiosna duszy

Chciałam iść na największe kolejki w wesołym miasteczku. Ich ekstremalność mnie ekscytowała. Chciałam krzyczeć z podniecenia. Chciałam poczuć adrenalinę, chciałam być nieustraszona.
Jednak on nie chciał.
Ciągnęłam go za rękę, ale coś go powstrzymywało. Jakby cały czas odczuwał strach.
Gdy myślę o tym teraz, już znam odpowiedź. Wystarczały mu średnie kolejki. Wystarczał mu średni poziom życia, średni poziom wykształcenia. Lubił być przeciętny. Nie było w nim nic, co pchało go wyżej. Ani krzty artystycznej, twórczej duszy. Mówił, że chciał po prostu być szczęśliwy. Czy w prostocie kryje się piękno? Czy w tym prostu zdaniu kryje się głębia? Pomyślałam, że może od razu zachowujmy się jak hipisi. Przecież oni też chcieli być tylko wolni i szczęśliwi.
W jego osobowości nie krył [...]

Myliłam się
Deszcz na skórze nie jest pustym uczuciem

Bez Ciebie
Deszcz spływający na moje ciało
Jest magicznym uczuciem

Tak naprawdę
Wreszcie czuję go na mojej skórze
Jest tak prawdziwy
Bo otworzyłam okno
I nie bałam się wyciągnąć ręki