Twórczość, Anette

Wciąż pada
Tak jakby skończyć się nie mogło
To co zaczęliśmy
To co nam się nie powiodło

A ja moknę
I we łzach po szyję tonę
Bo tak mi cholernie przykro
Kiedy patrzę w Twoją stronę

I tłumaczę sobie
Że to fikcja, że w końcu upadnie
Nim zostawię Cię za sobą
Nim skończę sama na dnie

Tak Cię widzę
Jak piszę
Smutno i
Trochę niewyraźnie

Co mam jeszcze napisać
O Tobie
Byś mnie w końcu zauważył

Ile mam czekać
Na te słowa
Byś je w końcu wypowiedział

Szukałam Cię już wszędzie
I chyba się myliłam
Próbowałam się oszukać
I zbłądziłam

Jak to miło że czekałeś
Aż już się odnajdę
Aż wszystkie łzy przeleję
Aż Cię w końcu znajdę

Tylko przyjdź
Bądź
Kochaj

I już nie zostawiaj mnie na dłużej

Nie mam siły na samotność
Ona pozbawia mnie
Reszty miłości do Ciebie

Po prostu przyjdź
I zostań gdzieś na chwilę

Nie mam już siły by Cię wołać
Krzyk osłabia mnie
I tracę oddech

Nie mogę dłużej czekać

Wreszcie milknę
Cisza
Zostałeś w mojej głowie
I tylko cichy w sercu krzyk
Przypomina mi o Tobie

Być może w końcu zwariowałam
Być może w życiu już przegrałam
Może miłość była zbyt blisko
Może tym razem zmieniłeś wszystko

Wszystko to, co dziś zatruciem
Wszystko co kiedyś nazwałeś uczuciem
Wszystko to było i będzie fałszywością
I nigdy nie nazwiesz tego miłością

Dziś widzisz, że łzy mi po policzkach lecą
Widzisz, jak smutek na mej twarzy klecą
Widzisz... na mym sercu cięta rana
I znów myśli chore, znów nie jestem kochana...

Nie czuję nic, co ukoiło by me myśli
Dużo cierpkich słów, by potem kliknąć "wyślij"
I na co ci to wszystko!? Rachunek myśli stary...
Po co tyle łez wylanych w nocy za senne koszmary?
Nie wiem po co kocham, po co we mnie uczuć tyle
Za dużo pytań, odpowiedzi w których zawsze się nie mylę
Nagle widzę ile różnic, ile nierozwartych żagli
Powiedz mi, czemu wciąż do Ciebie serce nagli?
Rozpoczął się mój dramat, który nigdy się nie kończy
Ciągle czekam potem patrzę, jak krew się z mych ran sączy
I wciąż widzę i wciąż boli i wciąż nie znam odpowiedzi
Czemu kocham, czemu cierpię, choć stos uczuć we mnie siedzi
Potem piszę w pamiętniku, w słowach chowam swą nadzieję
Czy zdążę pokazać Ci ją sama zanim żal mój ją rozwieje ?

Tak, kochanie?
Czyżbyś dziś przysiągł mi rozstanie?
Dla Ciebie chwil tak krótkie mgnienie...
Czyżbyś nazwał to wspomnieniem?
Na próżno żeś gotów uleczyć mą duszę
Wciąż los swój bezkarnie grzechem kuszę
I chwila po chwili daje mi przestrogę
Ja sama wierzyć, wytrwać w niej nie mogę...

Kropelki kap kap kap
Potok bezbarwnej krwi
Czy poczuję gorzki smak?
Czy otrzesz z powiek łzy?

Po kropli kap kap kap
Nie pomogłeś mi
To samotności został smak
Czuję gorycz łzy...

Bo to nie samej śmierci się boję, tylko tego ile rzeczy nie zdążę Ci już po niej powiedzieć...

Tak bardzo chciałabym zobaczyć
Korale obumarłych wspomnień
Tych wygasłych z dawnych lat
Uchronić od zapomnień

Jeszcze raz powstrzymać łzy
Ktorych nigdy nikt nie otarł
Jeszcze raz usłyszeć głos
Który miłość mą rozpostarł

Nie dane mi było odstąpić ni razu
Ustom ku moim chylącym się czule
Serca swego słuchając rozkazu
Nie straszne mi były rany i bóle

Zachłanna w miłości
Chciałam mieć go całego
Bez żadnej litości
Dotykowi memu obdarowanego

Chciałam ujrzeć jego uśmiech uroczy
Tak często jak to tylko możliwe
A nacieszone tym ciałem oczy
Chciałam znów zamknąć na krótką chwilę

Dziś rozmyślam nad tą miłością
Czy to możliwe by los był tak okrutny?
By pozwolił Ci mnie ranić
By był aż tak bardzo rozrzutny?

Na próżno szukam martwych dziejów
Zaginęły gdzieś wspomnienia
Lecz ja pragnę te najlepsze
Uchronić od zapomnienia...

Patrząc na niebo nocą
Wśród chmur kłębów puchatych
Tam gdzie wszystkie gwiazdy migocą
Widząc cienie aniołów skrzydlatych

Podróżujesz pośród niebios mar
Nie chcesz sprostać wyobrażeń zjawie
Zagłębiasz się w jej głęboki żar
Niestety jesteś tylko na jawie

Zastanawiasz się co byś chciał jeszcze
W sferze marzeń swych zobaczyć
Nim rzeczywistości Cię obudzą dreszcze
Lecz będziesz musiał im wybaczyć...

Miłość nie zapomni
Nie uchodzi w tłumie
Ktoś zawsze o niej wspomni
Choć nikt jej nie zna, nie rozumie

Miłość w dwóch obliczach kryje się
Jedno " kocham" mówi w swej zadumie
Inne rozkochać duszy swej nie umie...
Czy wiesz, które spotka Cię ?

Miłość uczuć swych nie wybiera
Nie pozbawia się nigdy ich cnoty
I choć zawsze te same w sobie zawiera
Nie lubi niecierpliwości i tęsknoty

W miłości ciągle gra muzyka
W rytm serc zakochanych dusz
Grała w sercach zawsze będzie już
I żadna nutka jej nie umyka

Miłość nie zna zazdrości
Woli w jednym sercu się skryć
Ma dumne poczucie swojej godności
Lubi też czasem zachłanna być

Miłość często wybacza
Bo całym pięknem swym kocha
Często zraniona płacze i szlocha..
I czasem smutek jej w sercu uwłacza

Miłości droga trudna w przebyciu
Lecz jaka pocieszna i nadobna
Pytanie jakie oblicze napotkasz jej w życiu
By była do marzeń Twych złudnie podobna

Więc pamiętaj nie pozwól miłości
Aby swe nutki z samotności porozrzucała
Spraw by jej muzyka zewsząd rozbrzmiewała
Nie daj jej innym sercom zazdrościć