Twórczość, Anaya

A wszyscy wciąż piszą o smutku i zgrozie
Podłości na świecie, okropnej pogodzie
Artysta to ten, co widzi wszem rozpacz
I mówi o świecie, którym miał ten zostać
I każdy myśli, że jest indywidualistą
Gdy naprawdę tylko wiecznym pesymistą

Kolory świata wciąż zamazywane...
To my jesteśmy chorobą ludzkości - my!
Wiecznie cierpiący na scenie ,,samotności"

Chcę wszystko
Każdą kroplę rozkoszy
Zero konsekwencji
I to chyba właśnie dlatego
Nazywają mnie hedonistką

Zabawne...
Jakby wszyscy ludzie nie chcieli...

Hedonizm
Zapisany w każdej komórce mego ciała
Rozrywa mą duszę

Chciałabym
Wytrwać w miłości przy Tobie
Ale się kruszę

Zrozum
Że przyzwoitość jest
Dla mnie więzieniem

Panować
Nie umiem nad
Wewnętrznym płomieniem

Chcę
Wszystko co złe i gorszące
Wykonać przykładnie

Jutro
Już znajdziesz mą duszę
Połamaną
Na dnie

Coraz mniej sztuki w człowieku.
Coraz więcej kiczu w duszy.
Coraz mniej powietrza w oddechu.
Coraz bardziej życie się dłuży,

gdy myśli do grobu biegną.

Bezmyślne słowa. Drgania powietrza, które, mimo swej fizycznej mizerności, tak bardzo uderzają.

Ciężko zrozumieć Ci słowo ,,pustka". Teoretycznie ludzie, którzy mają takie same problemy psychiczne jak ty, właśnie tak swój stan opisują. Pustka. Ale Ty nie rozumiesz. W końcu czujesz tyle emocji... Ból, rozpacz, podniecenie, czasami radość... To przecież nie pustka.
I masz rację. To nie o to tu chodzi.
Pustka przychodzi w najgorszym momencie - kiedy ktoś potrzebuje pomocy. Kiedy wiemy, że musimy coś zrobić. Powinno nam przecież zależeć.
Przyjaciel na nas liczy. Musimy, MUSIMY coś zrobić. Tak nakazuje rozsądek.
Staramy się coś poczuć...

Pustka.

Dawno zbyt zamknięci na świat. Dawno zbyt zranieni przez świat.
Od dawna nie warci przyjaźni, ponieważ gdy trzeba udowodnić uczucie, jest tylko...
pustka.