Twórczość, Airie

Fragment opowiadania, a raczej list, napisany przez jednego z bohaterów.

Madlene,

Piszę tę parę słów, żeby powiedzieć Ci, że Cię kocham. To głupie, prawda? Nie mogłem powiedzieć Ci tego w normalny sposób, bo… Boję się, że nie potrafiłbym odejść.
Jesteś najlepszym, co mi się w życiu przydarzyło. To zabrzmi banalnie, ale nigdy na Ciebie nie zasłużyłem. Ze wszystkich najwspanialszych istot, ja wymarzyłem sobie właśnie Ciebie.
Kiedy świat brutalnie się na mnie zatrzasnął - w chwili, kiedy znalazłem Cię tam, w tej sali, ja wiedziałem, Madlene. To wtedy w mojej głowie zapadła decyzja. Nigdy Ci tego nie mówiłem… Jednak Twoje dłonie to wciąż otwarta rana, która może się nie zagoić. Wszystko to jest dziełem przypadku, a ja wierzę, że znajdę sposób, by znaleźć na to lekarstwo. Moja ostatnia obietnica…
Nie umiem odchodzić bez pożegnania - takiego do końca, takiego prawdziwego... Wydaje mi się, że wszystko to co napisałem, napisałem bardziej do siebie, niż do Ciebie, gdyż sam muszę głośno powiedzieć, że wszystko już było. Czas przestać myśleć, a czas się pożegnać, czas zrobić coś, co już wcześniej powinno się stać…

J.

Ciche kroki na korytarzu rozległy się na tyle niespodziewanie, że wybudziły ją z pierwszej fazy snu, w której widziała już podniebną łąkę zatytułowaną rajem. Cichy oddech wzrósł gwałtownie, zalewając ciepłem całą twarz ukrytą pod cienką pierzyną, a serce przyspieszyło swój taneczny rytm, oblewając czerwienią jej policzki. Ona wiedziała… Czuła, co budzi się w jej ciele.
Skrzypnięcie drzwi sprawiło, że gwałtownie wciągnęła powietrze, a potem zmusiła się, by spokojnie je wypuścić. Do tej pory ani na moment nie otworzyła oczu; wiedziała, kto w tym momencie zmierzał w jej stronę. Spodziewała się tego… I wcale nie zamierzała protestować, kiedy on cicho wchodził pod kołdrę, układając się tuż za nią.
Oddychała spokojnie, bardzo spokojnie… Mimo że pięści nerwowo zaciskała w oczekiwaniu na to, [...]

Moje życie było jak domek z kart. Tak kruche i tak niebezpieczne. Rozsypywało się już wiele razy, ale On wiele razy przychodził i układał ten domek na nowo. Jego dłonie były tymi, które wykonywały jedynie te ruchy, które potrafiły budować. Nie niszczyć. Wszyscy inni potrafili jednym ruchem zmącić wszystko, całą podstawę, którą udało mi się samej zbudować... On potrafił przyjść i dobudować kolejne piętra, nie martwiąc się tym, co ten czyn spowoduje.
Czy właśnie teraz przyszedł ten moment? Moment, w którym i On postanowił opuścić swoją budowę, uznając ją taką, na którą nie warto tracić czasu? Uznając mnie za kogoś, o kogo nie warto się już troszczyć?