Twórczość, agoo

Wchodzę.
Łagodnieję.
Zdejmuję płaszcz i buty.
Całego świata nie przekonam.

Podkładali mi kłody.
Sama pocałowałam glebę.

Podawali mi ręce.
Wolałam leżeć.

Rozbierzcie mnie z dumy.
Odziejcie przyzwoitością.

W końcu nic nie poradzę.
Nie zmuszę nikogo.
Do przejścia na drugą stronę nieba.
Całego świata nie przekonam.

A ona patrząc w kryształowy błękit tych oczy traci kontakt ze światem i łączność z realnością. Mimo wołania nie zwraca uwagi na tło zewnętrzne, bo w głowie szumi jej lekki zefirek zwany pożądaniem.