Twórczość, Agent

Na ostatniej krzyżówce życia
Drogowskaz kierował ku samotności
Na końca nosa wisiała słona kropla goryczy
Niewidoczna w cieniu wielkiej lipy

Kontemplowałem swoje czterdzieści i cztery

Nieśmiały szelest liści
Począł przeganiać mglistość lęków
lipne cienie skupiły się w jednym miejscu
osłoniły kapliczkę
Rocha pielgrzyma

Patron więźniów
Subtelnym spojrzeniem
Przeciął sznury zagubienia

Nad mieszkańcem mroku
Zabłysło moje SŁONECZKO
JESTEM

przebudź mnie wiosennym smyczkiem
nawiedź niedowierzaniem tęsknoty
pod wybujałym krzewem pragnień
przyczaił się turkuć podjadek
na kamieniu grzybieje samotność
szron przyprószył zdębiałą mądrość
głupota rozhulała się z wiatrem
pod powiekami podwiesiły się koszmary
... pora wstać

Mi słodkich słówek
pleść już nie musisz
kłamać
przepraszać
nie potrzebujesz
nie jestem ślepy
mam przecież oczy
i wiem od dawna
innych miłujesz

ja to przetrzymam
wszystko przeżyję
nikt nie wybije
mi ciebie z głowy
kiedyś porzucisz
swych wielbicieli
i mnie pokochasz
.... twój rezerwowy

krzyż to zwierciadło samotności
zaduma anonimowej winy
przekraczam ocean milczenia
meniucha poniewierką tęsknoty
czerep rozdęty żądzą osądu
łza miernikiem słabości
pustka rozdarciem ramion

wtapiam się w nadzieję powrotu
na klepisku oczekiwań ulewa
zaciśnięta pięść językiem dialogu
głębia to speszone jestem
przed światem zasypia namiętność
lęk jutra budzi nawrócenie
konfesjonał wskrzesza świadomość

Przebiegłem...
ziemię dookoła...
niebo dookoła...
i nic...
pustka...
znowu nic

a cisza
gardło zdziera...
cisza
ciszę woła...
a w sercu
mgła...

i pełno
gapiów dookoła...
mściwość
zemstę woła
a w oczach
strach
ludzi tłum...

...człowieka brak

srebrników kiesą nadymani
zawiesili Cię
między ziemią absurdów
a
niebem abstrakcji

na parkowej ławce
zakwitłeś meniuchą
... jak wczoraj
wśród celników
- też mi kompani

Wypłakałem Ci się Panie
w oberwany rękaw
marynarki
... kiedyś wyszarpywali Ci brodę
ale
już dość
wystarczy
bo mi się przeziębisz
od tej wilgoci

Ty także...
Ty nie dla własnego
widzimisię....
Ty prawdziwie kochasz

daj bym jak Ty
niósł krzyż odważnie
i nie zrzucał go
na barki
dziewczyny z Cyreny

podaruj
wiarę....
nadzieję...
i ...
(nie...
z miłością zaczekaj
... może dorosnę)

Jak jesienny liść
wpadła do mojego jestem
wiara w Twoje przebaczenie

gdy łez poduszka słona
Ty opowiadasz o krajobrazie
za horyzontem moich marzeń

powraca księżycowy rogalik
na ust wyposzczenie

tak dobrze ...
gdym w Ciebie wtulony

otoczy nas nić zrozumienia
może na następnym zakrętem

... szkoda że może za następnym