Twórczość, Adamo70

kroplami znaczę swe dni
nocy bezsennych mrokiem

biegłaś po pustej plaży o świcie
promień słońca pokazywał drogę
stopami wypalałaś ślad
dla przyszłych wspomnień
nieogarnioną swobodą zamkniętą
w piasku przesypującym się przez palce

widziałem nikły cień skrzydeł
i więcej nic w ogniu pustych dni

wciąż słyszę słowa niewypowiedziane
wciąż widzę obrazy niemalowane
wciąż podążam drogami nigdy niepoznanymi
wciąż widzę przyszłość która nie była nam dana

każdego dnia budzą mnie szepty
każdej nocy do snu kołysze cichy oddech
każdy promień słońca budzi wspomnienia
każdy podmuch wiatru unosi je do nieba

to zapach kawy o poranku
słodki smak rogalika z dżemem
krople rosy, świtem pod nogami
cień w poświacie nocnej latarni

nie pytałem nigdy mojej duszy
gdy mijałem krzyż na dróg rozstaju
czy prawdą jest że miłość nie umiera
lecz trwa póki serce uderza

wciąż patrzę w niebo nadzieją targany
że gdzieś tam wśród gwiazd miliona
zobaczę błysk twych oczu roześmianych
zamiast chłodu granitowego anioła

nie mów
nie mąć ciszy

w niej jest miłość
krople łez
muśnięcie warg

nie mów
nie mąć ciszy

w niej jest szum morza
mewy krzyk
uderzenie wody o brzeg

nie mów
posłuchaj
jak cicho biją serca

wróć
jak za dawnych dni
otwórz drzwi
siądź przy stole
napij się kawy
niech te ściany
nie znają tylko pustki

wróć
przytul się
cicho ja wtedy
w strugach deszczu
gdy tylko dla nas
zabłysnęło słońce

wróć
by zabrać mą duszę
tam gdzie jesteś
ma jedyna
moje kochanie

w strach przyobleczony
kolejny krok niepewny
pijanym wzrokiem błądzisz
w poświacie latarni
kolejny dzień umknął
nieprzeżytych chwil

za rogiem czai się bestia
cichym łkaniem wabi

w sklepowym wózku
kilka ochłapów dobytku
wczorajszego życia pamiątki
już nie pamiętasz czyjego
nienapisane kartki
życia nieistotnego

pod błękitem nieba
na dróg rozstaju
pod krzyżem z mchu
szeptałem
serca uderzeniami

nocą
pod gwiazd kotarą
w ciszy bezkresu
wiatrem owiewany
szeptałem
sercem obumarłym

nie słyszałaś
dla świata umarłaś
a ja wciąż szeptałem
sercem niepogodzonym
w pustce zanurzonym
miłości wyznania

ze skrawków snów
układam swój świat
ostrych niczym rozbite szkło
kawałków miłości i zdrad

nie pytaj przyjaciółko
zmokłem wczoraj na deszczu
szukając miejsc zapomnianych
w krypcie naszych wspomnień

i tylko wiatr poniósł szept
kroplami deszczu obmywając twarz
purpurą zachodzącego słońca
krwawi kolejny odchodzący dzień

oczy przecieram zmęczone
kurz twarzy zapomnianych ścieram
dawnej miłości płomień zgaszony
imion zatartych w pamięci

pytam głuchoniemego starca
o sens obrazu ślepca zza rogu
bezzębna babcia smakuje migdały
w tłumie zagubieni samotnością owładnięci

przemierzam puste ulice
zburzonych krzyży ludzkiej egzystencji
w poświacie strzaskanych latarni
chronię się w cieniu maski ze sklepu

niezrozumiane słowa niemego
wyśpiewana pieśń o wolności więzienia
taniec na linie bezdomnego bez nóg
judaszowe srebrniki wpadają do puszki

dokąd zmierza ten świat stary
pytania pozostawione bez odpowiedzi
w telewizji prezenter w mundurze galowym
ogłosił stan wyjątkowy

dodaj kilka łez
dodaj smutny uśmiech
arlekina smutną twarz

jak piękny jest świat
wśród bomb
jak cudownie jest tańczyć
w rytm świstu kul

na obrazie codzienności
strzaskane szyby
krzyczą że kroczy śmierć
kikuty drzew
i maleńka dziewczynka

purpurą zachodzi słońce
zalewa świat
w maleńkich rączkach
umiera kolejny dzień

stawiam kolejny krok
w sen zwany życiem

niezabliźnione rany krwawią
słowa nieprzebrzmiałe ranią
kolorem krwi
niebo płacze

chciałbym jeszcze raz
poczuć twych ust smak

stawiam kolejny krok
by w końcu dojść

do ciebie ...

kolejne kroki
nie pytaj gdzie kres
dni szare, ponure, jednakie
lecz kolejny stawiasz krok
miłość, nienawiść, pozorów gra
maska za maską
kupowane hurtowo
by nie być sobą
zagłuszyć szloch duszy
łkanie serca

budzi się lęk
z nastaniem nocy chwil
chcesz uciec
z więzienia czterech ścian
lecz nie masz dokąd
zapalasz wszystkie światła
by oszukać rozum
czekając na świt

wciąż wracasz w te same miejsca
wśród pomników
straconych chwil i twarzy
szukasz sensu tej drogi
która wciąż przed tobą

w purpurowym śnie
zanurzony w kroplach krwi
niewyśniony koszmar

gorzki smak zimnej kawy
poranny strach
za drzwiami otchłań

biegnę nie wiem dokąd
potrącany przez tłum
ich twarze niczym maski
zamiast słów węża syk
ramiona twarde jak drzewo
wzrok kuje jak gwóźdź

nie umiem już
słów modlitwy zapomnianej
powiedz mi Pani
gdzie Go szukać mam
którego skradli
z krzyża na rozstaju

kolejny krok
zapadam się w trzęsawisku
słońce przesłania pył
w rękach zakrwawiony młot

ktoś się śmieje
podaje puchar dla ochłody
pełen purpury