Twórczość, ~Adam

Popijam suchą wodę, palącą jak ogień
Chce zalać żarem smutek, bo utknął w przełyku
Kieliszki stłuczone, zebrać się nie mogę
Klęczę raniąc kolana choć myślę , że Ciągle stoję.

Zsuwam się powoli w swoje upadłości
W własną krew, w szlam niedoskonałości
W błoto, muł, bagno, duchowe wnętrzności
Spala się brudna dusza, zostaną białe kości.

Uśmiecha się patrząc na nie moja dama
Wie, że miną tygodnie miesiące lata
I będę sam, ja białe kości ze swoją samotnością
Kobieta to szatan, samotność jest miłością.

Znasz mnie przyjacielu, jestem obok zawsze
Gdy leżysz, stoisz, siedzisz, wciąż na ciebie patrzę
Przy ognisku, w lesie, a nawet na spacerze.
Ja jestem przy tobie, gdy jedziesz na rowerze.

W złe, i dobre dni czuwam blisko ciebie
Raduję się jak śpisz ,gdy we śnie jesteś w niebie
Ja tymi chwilami też się rozkoszuje
Może, trochę inaczej, lecz uwierz smakuje.

„Chyba wiem, już wiem kim jesteś”
Pewnie myślisz sobie
„Zapewne boskim aniołem,
w inną opcje wątpię”.

Ja jestem aniołem ? Łżesz !
Toć chyba komarem !
Cóż za anioł krwią się upija
i rozkoszuje twym ciałem.

Bitwy w mym samym, wciąż i wciąż się toczą
Lecz nie o moje ciało, umysł, dusze a oko
Które, od pewnego czasu tylko ciebie szuka
Lśniąca i w szkiełko ubrana, a imię twoje wódka.

I pomimo, żeś bardzo mocna i w gardle paląca
Nie używasz perfum, a nie zawsze pachniesz ładnie
Usypiałaś mnie na dworze, łóżku nawet w własnej wannie
Zatapiam wciąż w tobie smutki, choć rano wyglądam marnie.

Pomimo, że szybko przemijasz to kupuję nową
Może lepszą, może gorszą, nieważne bo po co
Nad smakiem gorzkiej wody mam się zastanawiać
Ważne abyś usypiała, nie musisz mych błędów naprawiać.