Twórczość, Zulus

Ta chwila, gdy chce się oddać grę walkowerem i zejść do szatni…spuszczona głowa, w której trwa woja z własnymi myślami i zmysłami…pogarda, wstręt przeplatająca się z chwilą entuzjazmu…oczekiwanie utęsknionej pokory.

Są ludzie, którzy nas zmieniają.
Są ludzie dla których się zmieniamy.
Są ludzie którzy są przy nas mimo tych wszystkich zmian.

Każdy człowiek jest żołnierzem. Co dzień rano wstaje i walczy o swój byt. Walczy z tym co przyniosło mu "Dziś" i opatruje rany zadane przez "Wczoraj". Każdy z nas jest żołnierzem i pewnego dnia nie wróci z tej wojny.

Trzeba czasem pokornie pochylić głowę, zamknąć oczy i iść...aż w końcu poczuje się na twarzy promyk nadziei który budzi nas z egzystencjalnego letargu...ale po pewnym czasie znów wejdziemy w cień i się zgarbimy...
Co to takiego? Spacer po parku?
To jest właśnie życie...

Wędrówka przez życie jest jak samotny spacer przez las o zmroku.
Idzie się pewnym krokiem wtedy gdy skupia się uwagę na drodze lub pewnym celu jednak w chwili gdy rozejrzymy się na boki...

Marzenia są jak pijawki w których człowiek widzi motyle...
jednak niejednemu uratowały życie...

Pojawia się pierwszy promień na horyzoncie życia.
Po chwili słychać płacz dziecka, krzątające się pielęgniarki, lekarzy
widać radość na twarzy matki oświetlonej słońcem.
To początek dnia, wędrówki Słońca po widnokręgu.
Z czasem świeci ono coraz mocniej jednak cały czas nieśmiało.
Słychać tupot małych stópek,
radosny śmiech malutkich dzieci.
Nadszedł poranek a Słonko jest wyżej nad lasami i polami
uśmiecha się wesoło do kota wygrzewającego się na parapecie.
To pora dnia pełna radości zabawy kiedy to dziecko wychodzi an dwór, bawi się w ganianego, lepi w piaskownicy babki. Jest beztroskie.
Przed południem nasz młody człowiek wraca ze szkoły maszerując między polami.
Co dzień wstaje rano i uczy się...ile jest wody w wodzie, czym jest Bóg, honor ojczyzna ale wracając do domu [...]

Są ludzie dający życie i je odbierający.
Są ludzie dzięki którym czujemy, że żyjemy i ci przez których myślimy o śmierci.
Jednak najważniejsi są ludzie dla których żyjemy i za których chcielibyśmy umrzeć.

Ludzie wokoło,
Ludzie z tyłu i przodu
a dobry człowiek pośród nich.
Czuje się samotnie,
Czuje się zakłopotany,
Czuje się przybity do ściany
bo wie co to jest dobro i co to zło.
Czuje się przybity do ściany,
nie może się ruszyć
zawieszony między dobrem a złem.
Nie może odbić się od dna
rozrywany swoimi fobiami i strachem.
Wszyscy mówią:
"Dobry człowiek"
"Twardy człowiek"
a jego serce pęka
rozdarte pomiędzy prawdą a obłudą.
Skoro jest tak dobrze to dlaczego jest tak źle?
Dobry człowiek rozumie, pocieszy...
ale kim jest dobry człowiek?
Kto go zrozumie, pocieszy?
Bezimienną marą.
Dobry człowiek.

Człowiek całe życie poszukując szczęścia spogląda w nieznane... tylko nie liczni określani jako "głupcy" je widzą.