Zeszyt Z ostatniej chwili, Werq

Dopiero późną nocą, przy szczelnie zasłoniętych oknach gryziemy z bólu ręce, umieramy z miłości.

A gdy brakowało mu słów, podchodził do okna i na zaparowanej szybie rysował dla niej serce. Zrobił tak ostatniej zimy. – pomyślała, patrząc na okno w sypialni.
Któż mógł pomyśleć, że ich losy potoczą się inaczej? Nie doceniła drobnych gestów swego męża. Jego niespodzianki zaczynały ją nużyć. A ona sama czuła się niespełniona. Zdradziła go z taką łatwością, wręcz rutyną. Nie miała żadnych pohamowań. A przecież się kochali. Przed Bogiem przysięgli sobie miłość i uczciwość małżeńską. A ona? Tak po prostu to przekreśliła.
Tamtej nocy istniała tylko ona i nieznajomy on. Przystojny, elegancki, pełen klasy. Nie zadawał zbędnych pytań. Nie interesowała go obrączka na palcu. Nie zastanawiał się dlaczego ona samotnie siedzi w barze w hotelu. Po prostu się przysiadł. Postawił drinka. Dociekał rzeczy banalnych. Począwszy od ulubionego koloru, skończywszy na ostatniej wyrzuconej kartce do śmietnika. Jego oczy wodziły po jej ciele... – na myśl o tym, szkarłatny rumieniec oblał jej policzki.
Jego dłoń na jej dłoni... W tym barze, czuła się jak nastolatka. Serce dygotało z podniecenia. I ten pocałunek. Najpierw czuły, delikatny, badający granice, a potem coraz szybszy, gwałtowniejszy. Ich oddechy splecione w jedność...- smutnym wzrokiem objęła sypialnie.
Zdradziła. Jednorazowa przygoda skreśliła jej małżeństwo. Zamiast rozwiązywać problemy, zaczęła od nich uciekać. A teraz musi zapłacić za swą lekkomyślność.

To życie warto przeżyć dla trzech, może czterech rzeczy, reszta może posłużyć jako nawóz na pole.

Każda znajdująca się tu książka, każdy tom, posiadają własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią.

Kobiety obdarzone są niezawodnym instynktem, dzięki któremu natychmiast wiedzą, kiedy dany mężczyzna traci dla nich głowę.

W kobietach najlepsze jest ich odkrywanie. I nic się nie może równać z tym, gdy dochodzi do tego po raz pierwszy. Bo człowiek nie wie, co to życie, dopóki po raz pierwszy nie rozbierze kobiety.

Tak to już bywa, że kiedy człowiek ucieka przed swoim strachem, może się przekonać, że zdąża jedynie skrótem na jego spotkanie.

Jak się kończy jakiś etap, zawsze ogarniają człowieka wątpliwości, czy dał z siebie wszystko.

Jeśli ma się do dyspozycji całą wieczność, można przeszukać cały stóg siana poszukując tej jeden igły.

Niech cię nie niepokoją

Cierpienia twe i błędy.

Wszędy są drogi proste

Lecz i manowce wszędy.