Zeszyt W oczy kole, D-Ka-W

Stworzony na podobieństwo Boga,
a zaledwie dna dosięga.
Nieszczerym uśmiechem naturę ukrywa.
W jego oczach fałsz,
słowami to potwierdza.
Każdego dnia te samą rolę odgrywa.
Marny jego los gdy scenariusz dobiegnie końca.
Ludzie poznają jego prawdziwą osobę.

W powietrzu czuję zapach niepewności,
roztacza go wiatr z północy.
Spoglądam na świat przez pryzmat młodości,
w mur biję z drewnianej procy.

Owa ściana chłodem jest przesiąknięta,
karmiona bólem, wyrosła.
Wzbudza w człowieku chciwość, działa jak przynęta,
królowa swego rzemiosła.

Ewaporuje z nas wszelkie uczucia,
niczym mityczna meduza.
Z Hestii wyssała prawie całość życia,
na świecie panuje burza.

Fobos i Dejmos poczuli swobodę,
brakuje tchu w zaduchu.
Eris panuję, więc trudno o zgodę,
Kain i Abel wciąż w ruchu.

Cegła po cegle postawili ludzie,
gotując wnet wiek spiżowy.
Jak zburzyć to co stworzyli w trudzie,
kto zdejmie z nas te okowy?

Sami na siebie wydaliśmy ten wyrok,
trudno odwrócić los będzie.
Sami na siebie sprowadziliśmy ten zmrok,
zagubiliśmy się w tym pędzie...