Zeszyt Ulubione, smokeweedeatyogurt

Podążam samotnie słoneczną aleją
a wokół mnie drzewa pełne wisielców.

Na końcu tej drogi znajduje się staw
po brzegi pełen spuchniętych topielców.

Odwracam się nagle a za mną czerń.
Wybieram jednak powrotną drogę.

Dwa kroki na przód, zatapiam się w niej,
bo tylko w ciemności odnaleźć się mogę.

Jesteśmy biedne i domu nie mamy.
Dzień w Bratyslavie na włóczędze spędzamy.
Jesteśmy harde i wszystko nam jedno.
Bijemy, kradniemy i napadamy.

Witajcie turyści na naszej Słowacji,
gdzie ludzie bogaci zabijać przyjeżdżają.
W pułapkę wpadłeś, frajerze naiwny.
Już w domu cię nigdy nie powitają.

Tragedia i zgroza to dla nas codzienność.
Jak wilki na mrozie się ciągle włóczymy.
Nie ważne kto winny naszemu istnieniu,
my tego nikomu nie wybaczymy.

Jestem sobie heliofobką.
Słońca szczerze nienawidzę.
Dzień słoneczny mą udręką,
światłem słońca wręcz się brzydzę.

Jestem także pluwiofilką.
Gdy deszcz pada, jestem w raju.
Kiedy inne twarze smutne,
ja się czuję jak na haju.

Jestem również satanistką,
mizantropką i dewiantką,
małą lesbą, czarną owcą
i bezczelną ignorantką.

Wszystko dziś jedno -
forma czy treść.
Tracimy sedno...
by głupców wznieść?

Białe legiony stoją w szeregach.
Śliczni chłopcy,a w sercach ich żar.
Nie ugaszone pragnienie śmierci.
Wszyscy chcą zginąć za ten kraj.

O,Boże cóż pomyśli sobie o nas Hitler?
Co Stalin powie dziś?
Chcą ginąć za tą ziemię?
Za ten nędzny pył?

Białe legiony idą marszem,
Chordy jasnych mas.
Chcą ziemię skąpać krwią.
O,Boże ratuj nas!!

Śliczni chłopcy idą.
Każda chciała by takiego mieć.
Lecz jednej pani serca swe oddali.

Jednej smutnej,choć skąpanej w zieleniach
Co Polskich serc nie miała dość
A nam babom pozostało
utworzyć ofiarny stos.