Zeszyt ulubione, Duniax

Pada u mnie deszcz, pomalowałam paznokcie na czarno i palę papierosa. Życie mi się nie zmienia.
Tęsknie, ale...Już nie czekam.
Godzę się z brakiem snu i z tym, że nie stoisz we framudze moich drzwi.
Zaprzyjaźniłam się z kofeiną, nikotyną i z ludźmi, których wcale nie lubię.
Nie boję się już nocy, płaczu i samotności.
Nie bolą mnie już plecy od spania na jednoosobowym łóżku, śpię z kotem.
Wygasam.
Szukam zainteresowania, staram się czytać, ale zbyt często nie mam czasu lub wolę inaczej zagospodarować czas.
Rezygnuję z okazji ze strachu przed nudą czy powtórką historii.
Myślę o przeprowadzce, by zacząć nowe życie.
Wciąż nie mam kasy i nowej muzyki na telefonie.
Nie mam nic twojego i swojego chyba też nie.
Chcę tworzyć sztukę pod każdą postacią, ale nie mam talentów.
Nudzi mnie codzienność.
Mam zniszczony umysł, włosy i płuca.
Nie lubię kropek na końcu zdania i chłopaka mojej siostry.
Ważne dla mnie, że ciagle jestem.

Porozmawiaj ze mną.

Czy wierzysz w szczęśliwe zakończenia?
Wierzę, że być może kiedyś będzie lepiej, że w końcu mi się poszczęści, że przestanę się zadręczać, że wstanę rano i po prostu się uśmiechnę, że kiedy położę się spać, zasnę ze spokojną głową, a nie z tysiącem zagmatwanych myśli. Wierzę w lepszych ludzi, inny świat i dobro. Wierzę, że każdy ma swój moment i na każdego przyjdzie odpowiednia pora.
Życie to nie film ani książka, nie ma szczęśliwych zakończeń, wybuchu miłości, poświęceń i ideałów. Świat został zbyt wyidealizowany na podstawie nierealnych postaci. Właśnie dlatego ludzie wierzą, że na koniec będzie lepiej, bo zakończenia zawsze są wspaniałe. Niestety nie w prawdziwym życiu.

Umysł czasem zabiera człowieka na takie wycieczki, niezależnie od tego, czy ma się ochotę mu towarzyszyć, czy nie.

Nie śniło jej się nawet, że życie może nieść tyle bólu, chociaż fizycznie nic człowiekowi nie dolega.

Myślę, że to jest najgorsze. Kiedy tajemnica pozostaje niewyjawiona nie z braku słuchacza, lecz z braku zrozumienia.

Noga jest oczywiście bliższa, bo może ją pan przeżywać dwojako: raz z zamkniętymi oczami jako "czucie świadome posiadania nogi", a drugi raz, kiedy pan na nią spojrzy, dotknie jej, innymi słowy: jako rzecz. Niestety, każdy inny człowiek jest zawsze rzeczą.

[...] świat [...] to przecież zbiorowisko najfantastyczniejszych dziwności, których powszechność niczego nie tłumaczy.