Zeszyt Te najlepsze., rocketq

czteroletni młodzieniec
uśmiechnięty
od ucha do ucha
albo jeszcze bardziej

jasnowłosy blondyn
o perlistych oczach
przemoknięty radością

za mankiety życia
prowadzi go ojciec
krok w krok
oddech w oddech

noc w noc
sekunda w sekundę
kropla w krople
dawka w dawkę

przygryzając wargi
trzyma go za rękę
pilnuje
by nic nie poplątało się
by obudził się rano

do końca dni
byle nie krócej
sztuczna słodycz
trzyma gorzkie życie

23.02.2013

cieszmy się że jesteśmy zdrowi.

Stwórca tym razem pomylił sklepienia,
I cierpi ludzkość, bo cóż ludzkość może,
Na skraju umysłu – światy bez imienia,
Trwają w bezruchu, pogrążone w głodzie.

Głodne są sensów, głodne swych przeznaczeń,
Nieodwracalnie złączonych z istnieniem,
Bo nim poznają sens odwiecznych pytań,
Zjawi się wspomnienie, co jest zdarzeń cieniem.

A światom, cóż wspominać, gdy jeszcze nie dojrzały,
Sumienia mają czyste - umysł całkiem biały,
Dorosną więc dopiero do przyszłych obrazów,
Lęków, radości, rozpaczy i nadziei,
Wzajemnych próśb, zbrodni i skąpych wyrazów,
Dźwięków rozdzieranych przestrzeni.

Tak będą trwały, jako bezsilni świadkowie,
Spisując pamięcią każdą rysę, potrącony kamień,
Liść zerwany podmuchem, konar, który tonie,
Zrozumieją wtedy miarę sensów, znaczeń,
Wewnętrznych niepokojów i głód,
Wszelakich zdarzeń.

I znów zastygną w bezruchu,
Wstrzymane wspomnieniem,
Wspomnieniem pełnym barw i cudów,
Lecz skropionym – cierpieniem.