Zeszyt TAKIE LEKKIE, AnTyKwA

W mych oczach nie znajdziesz szafiru
Nie są skrawkiem błekitnego nieba
Tylko wtedy są koloru morza
Kiedy łez mych ze smutku mi trzeba

Znajdziesz za to kolory jesieni
Co jak kasztan się w brązy ubrały
Gdy się złoszczę ciemnieją w tonacji
Z iskrą w oku jakby gwiazdy spadały

Za szmaragdem się czasem ukryją
Dając efekt dojrzałej zieleni
W swej zmienności dodają uroku
Ileż jeszcze w mych oczach odcieni

Mówią piwne lecz tylko dlatego
Że koloru określić nie sposób
Są tak zmienne jak moje sukienki
I zagadką w teorii chaosu.

Skoczył rydz
Chyżo hyc
Do maślaka
Przystojniaka
Czas na gąski
Nierozłączki
Całe w piasku
W żółtym kasku
Borowików
W mchu bez liku
Łączą w parki
Się pieczarki
Tam zajączka
Pełna łączka
Koźlak w szyku
Śpi w koszyku
Rydza córki
Rude kurki
Piękna kania
W pas się kłania
Jak wieść niesie
W słówek lesie
Wierszowanie
Grzybobranie.

Choć listków ziela nie posiada
To jak narkotyk uzależni
Przyspiesza tętno nazbyt mocno
Choć nie wysila się na bieżni
Zakłada zmyślnie okulary
Ale nie w głowie jej czytanie
Zadba o urok pięknej nocy
Odbiera jednak chęć na spanie
Nie jest mocarzem lecz ma siłę
Przez nią kruszona każda skała
I mimo wad które posiada
Jest w swej strukturze doskonała
Nigdy nie znamy jej do końca
Wciąż zaskakuje jej zawiłość
Staje się ważna w naszym życiu
Bo taka właśnie bywa miłość

Nic się nie zmieni,
gdy zniknę.
Ziemia nie stanie płomieniem,
nie zatrzęsą się mury.

I będzie tak, jak gdyby
zniknęła mucha.
Zabita kruchością
swych skrzydeł.

Nie upadnie świat,
zkręci się ziemia
raz jeszcze.
A mnie...

Mnie już nie będzie.
Nawet pustka po mnie
nie zostanie, ani miejsce
przy stole.

Tylko czas,
głuchy czas
ciszą zaleczy rany
serc wzruszonych nicością.

Na progu serca drży jesień
stuka deszczem do drzwi koralami
a mi śni się wciąż tamten wrzesień
gdy wróżyliśmy przyszłość z czajnika
i zaklinaliśmy pierwszych uczuć nieśmiertelność
deszczowymi pocałunkami

Dziś uśmiecham się znad filiżanki
twoje imię piszę na herbacianych obłokach
a ty biegniesz przez życie
gdzieś obok
lecz zbyt daleko od naszej Nibylandii

Ale może to właśnie Ty
umiałeś lepiej wróżyć
z nas dwojga