Zeszyt Szepty miłości.., nikasia

Miłość nie jest podobna do głodu. Jest nienasycona, wciąż chce więcej. Kiedy ktoś kocha, kocha coraz więcej.

Tyle we mnie miłości, że mogłabym nią obdarzyć połowę miasta, a ja nadal się o nią modlę. "Boże, spraw, by była odwzajemniona w tym jednym przypadku".

Dzisiaj zabieram cię dokądkolwiek. Nieważne, czy będzie to restauracja, czy ławka w parku. Usiądę naprzeciwko ciebie a ty zaczniesz mówić. Opowiesz mi co chcesz, powiesz o tym czego się bałaś, wyjawisz mi najstarsze wspomnienie, najskrytsze pragnienia i obawy. Opiszesz mi co cię przerażało lub przeraża do tej pory, co przestało ci się już podobać, co cię denerwuje a co sprawia, że uśmiech znów pojawia się na twojej twarzy. Nie chcesz mówić o sobie? Dobrze. Możesz mówić nawet o pogodzie, narzekaj na nią albo wyraź swój zachwyt. Dobieraj słowa starannie lub nie zawracaj sobie głowy powtórzeniami. Szepcz, krzycz, mrucz coś pod nosem. I niech to trwa, bo uwielbiam twój głos, a skoro raz go usłyszałem, nie mogę o nim zapomnieć ani nie chcę nic zmieniać.

Ostrzegali przed romansami. Przed bajkowym wyobrażeniem miłości. Mówili, że księcia się nie spotka. Że konie, rzadko kiedy są śnieżno białe. Że księżniczek w wieżach już się nie zamyka. Że nikt, nie będzie walczył o moją rękę. Że koronę z głowy już dawno mi zdjęli, albo co gorsza - nigdy jej nie miałam. Wyśmiewali się z moich wyobrażeń baśniowego świata, troli i wiernych przyjaciół. Szydzili ze szczęścia w jakie wierzyłam. Wytykali palcami. Nie dawali wiary moim przepowiedniom. A jedyną drogą, jaką mi pisali była droga na stos. A Ja? Nadal wierze, nadal trwam, nadal walczę o marzenia. Tylko, nie podcinaj mi skrzydeł. Nie Ty. Nie Ty rozumiesz?

Chodź powiem Ci moja tajemnicę...
nie wierzę w miłość, wyłączyłam w sobie te uczucie,
tak jest lepiej, wygodniej...
ale wiesz czego najbardziej w życiu pragnę,
mężczyzny, który weźmie mnie za rękę,
i będzie miał odwagę udowodnić, że ta cholerna miłość istnieje...

- Jesteś warta wszystkiego - powiedział.
- Dlaczego? Co jest we mnie takiego, czego nie mają inni? - zapytała.
- Ciebie kocham...

-Kochasz go nadal prawda?
-Skąd Ci to przyszło do głowy?!
-Widzę, wciąż gdy słyszysz jego imię błyszcza Ci się oczy Uśmiechasz się tak specyficznie i nabierasz rumieńców.
-To wspomnienia. Ale tak kocham go.
-To mu to powiedz!
-Żeby miał mnie za idiotkę? i jeszcze miał satysfakcje ze wygrał? O nie.
-To chcesz żeby tak odszedł? Być może na zawsze? z inna?!
-Jeśli to da mu szczęście to tak.
-Aj niech żałuje, że tego nie słyszy, idiota nie wie co stracił.

-Czy słyszałaś kiedyś deszcz?
-Oczywiście, nie raz. Uwielbiam odgłos kropel uderzających o rynnę.
-Źle mnie zrozumiałaś, pytam czy słyszałaś sam deszcz, a nie dźwięk spowodowany deszczem.
-Nie rozumiem...
-Mało kto potrafi usłyszeć deszcz, ludzie przepuszczają ten szmer, uznając za nie ważny, inni zaś utożsamiają ten delikatny dźwięk z uderzeniem kropli o metalowy parapet, chodnik lub z szumem wichury pomiędzy drzewami. Sam deszcz można usłyszeć tylko na pustkowiu, gdzie nie ma domów ani drzew, tylko pulchna ziemia. Ziemia niemalże bezdźwięcznie przyjmuje każdą krople. Tak samo jest z miłością... Jesteś szczęśliwie zakochana, co czujesz ?
-Niewyobrażalną lekkość umysłu- każdy problem wydaje się bez znaczenia, bo wiem że bez trudu go rozwiąże, bo wiem że nie jestem sama..., przysłowiowe motylki w brzuchu, aż dech zapiera. Cudowne uczucie.
-Właśnie. Czyli tak jak z deszczem. Nie czujesz samej miłości tylko uczucia towarzyszące jej, które często są przyjemniejsze. Aby poczuć miłość trzeba być na pustkowiu gdzie dookoła usypana jest ziemia, jeśli tego nie zrobisz możesz pomylić miłość ze zwykłym zauroczeniem, które ma identyczne objawy...
Usiądź w swej samotni, zamknij oczy, wsłuchaj się w swoje serce i odpowiedz czy to co słyszysz to deszcz czy odgłos uderzeń kropel o rynnę.