Zeszyt Sytuacyjnie, Lamasta

- Dlaczego ludzie tak często ranią?
- Posłuchaj. Myśliwi mówią, że:
Najgroźniejsze zwierzę - to zwierzę ranne.
Najmniej ufne.
Najbardziej nieprzewidywalne.
Ogromnie przestraszone.
No i bezsilne...
- A człowiek ranny...?
- ...też nie zaufa od razu.
Nie jesteś w stanie przewidzieć jego reakcji.
Choć pozornie jest spokojny, to jednak w głębi przestraszony.
- A bezsilność?
- Rodzi w nim wiele emocji, które później odnajdują swoje ujście w spięciach z drugim człowiekiem...
Pamiętaj. Człowiek nie zawsze rani ludzi w pełni świadomie...
Czasem w ten specyficzny sposób szuka pomocy.

- Jąkasz się ?! - krzycząc desperacko prosto w twarz chłopaka - Wyduś to z siebie! Mów to co czujesz! Nie mam czasu na dziecinne zagrywki... Chodź! - wstała od stolika, złapała chłopaka za rękę i wybiegła z nim na dwór - Mój były podarował mi ostatnio to - palcem wskazała mu na niebo, w kierunku jednej z najmocniej świecących gwiazd - ta gwiazda miała należeć do nas! To mi po nim zostało! A ty posiadasz coś bardziej wartościowego!
- Ja? - zapytał półgłosem, patrząc jej prosto w oczy z delikatnym uśmiechem, i powoli kontynuował - ja mogę dać Ci tylko to "coś", czego nie będziesz mogła pokazać i określić w żaden sposób...
- Co to!?
- Miłość..

-Ej! Co to za mina?
-Co...? A, nie wiem tak po prostu...
-Ale stało sie cos? Mogę jakoś pomóc??
-Nie, nieprzejmuj sie, ja tak już mam. Przejdzie mi.
-Czyżby?
-Naprawdę, po jakimś czasie zawsze przechodzi.
-Skoro tak to sie ciesze.

zawsze przechodzi - ale tylko na zewnątrz

,,O tym czego nie uczyniłeś ’’

Pamiętasz ten dzień, kiedy pożyczyłam od ciebie Twój nowy samochód i rozbiłam go?
Myślałam, że mnie zabijesz, ale nie zrobiłeś tego.

Czy pamiętasz, jak kiedyś wyciągnęłam cię na plaże, chociaż twierdziłeś, że będzie padać, i rzeczywiście padało?
Myślałam że zawołasz: "A nie mówiłem?". Ale nie zrobiłeś tego.

A pamiętasz, jak kokietowałam wszystkich,
żeby wzbudzić twoją zazdrość, i ty byłeś zazdrosny?
Myślałam, że odejdziesz ode mnie, ale tego przecież nie zrobiłeś.

Czy pamiętasz jak zrzuciłam tort truskawkowy na dywanik twojego samochodu?
Myślałam że mnie uderzysz, ale nie uczyniłeś tego.

Czy pamiętasz, jak zapomniałam ci powiedzieć, że na pewnym przyjęciu obowiązują stroje wieczorowe
i ty przyszedłeś w dżinsach?
Myślałam wtedy że mnie spoliczkujesz, ale nie zrobiłeś tego.

Zawsze miałeś dla mnie cierpliwość, kochałeś mnie i broniłeś.
Mam na sumieniu tyle win wobec Ciebie.
Tak bardzo chciałam Cię prosić o przebaczenie kiedy wrócisz z Wietnamu.

Lecz ty nie wróciłeś...

-przeczytane

-Opowiedz mi coś o sobie...
-Mam na imię Miłość, moją matką jest Pomyłka, ojcem Przypadek. Urodziłam się w sercu i tam obecnie mieszkam, razem z siostrą Nadzieją. Codzienne kłótnie z kuzynką Nienawiścią sprawiają, że tracę wiarę w siebie, ale dzięki niej staję się też silniejsza. Mimo to boję się, że kiedyś to ona wygra, ma przeciez ze sobą Zazdrość, Ból, Kłamstwo, Zdradę, Cierpienie... A ja? Szczęście czasem wpadnie do mnie przez okno, kiedy wczyscy już śpią. Zaufanie strasznie choruje, Czułość i Optymizm wyjechali na wakacje, nie planują powrotu... Rozum uważa, że to co robię jest irracjonalne, jest całkowitym przeciwieństwem mnie. Tak więc zostałam sama... Tylko ludzie czasem O mnie dbają, pielęgnują. Naprawdę się starają.

-Dobranoc.
-Chwila, a gdzie uśmiech?
-Wybacz ale po całym dniu sztucznego uśmiechania się już po prostu nie mam siły...

Przygotowanie na TO trwa całe miesiące, może dni, a nawet tygodnie.
I przy tym takie... nie do opisania uczucie, gdy kładziesz się już na torach i czekasz na pociąg, który ma przyjechać, jak zawsze zgodnie z rozkładem. Czekanie wcale się nie przedłuża. W takich sytuacjach przyspiesza. Czujesz bicie serca, zarazem strach, aż w końcu ulgę. Słyszysz zbliżający się pociąg. dziuf, dziuf, dziuf... odbija się w twojej głowie i krzyczy: "nie rób tego!" Jednak nie umiesz (a może i nie chcesz?) powiedzieć: "stop, przestańcie!" Krzyk się podnosi.
Pociąg jest już niemal nad twoją głową. Zamykasz oczy, żeby odpowiednio przywitać się ze śmiercią. Nie czujesz niczego. Żadnego bólu, żadnego cierpienia. Myślisz sobie: "nie wygląda to jednak tak, jak opisywali. Jest dużo gorzej." Nawet twoje całe życie nie przeleciało ci - niczym mozaika - przed oczyma.
Podnosisz powoli ociężałe powieki, chcąc zobaczyć jak wygląda piekło. Siadasz i stwierdzasz, że... zaświaty są takie same, jak ziemia. Gdy widzisz w oddali ten pociąg, który miał cię przejechać, klniesz pod nosem i wstajesz.
Nie te tory.
Los znowu z tobą igrał, znowu chciał, byś przeżyła. Jakie to wspaniałe, że jednak nie my tak naprawdę decydujemy o naszej śmierci.

- Nie lubię cię! – zażartowała.
- Nie kłam.
Wiem, że kłamiesz.
- Skąd wiesz? – spytała, zaciekawiona przekonaniem, które łatwo było usłyszeć w jego głosie.
- Sprawiam, że się uśmiechasz.
Niekiedy bardzo cię irytuję.
Marszczysz wtedy czoło w ten zabawny sposób i mrużysz oczy.
Poza tym, wiem, że gdybym nagle zniknął
Było by ci bardzo smutno.
- Masz rację – odparła, zdziwiona jego dokładną analizą jej zachowania.
Dlatego nie znikaj.
Zostań, aby znów się dzięki tobie uśmiechała.
Lub od czasu do czasu marszczyła czoło i mrużyła oczy.

- O! Spójrz. Znowu ma inną.
- Daj spokój.
- On już mnie nie obchodzi.
- Tak?! To dlaczego ubierasz bluzkę, w której najbardziej Cię lubił?

patrzyłam mu uważnie w jego piwne tęczówki delikatnie rozpinając guziki od jego białej koszuli . pachniała . on pachniał .
było w tym zapachu coś czego doświadczyłam , bez wątpienia .
i te rysy twarzy .. tak idealne .. tak znajome ..
musnęłam delikatnie jego policzek i zeszłam mu z kolan .
przepraszam - wyszeptałam .
poprawiłam bluzkę i wyszłam .

to nie był mężczyzna którego kochałam .

-O kim tak ciągle myślisz?
-O Nim...
- Przecież tłumaczyłam Ci,że nie macie już szans...
-Wytłumacz to mojemu sercu...!

-Przespacerujesz się ze mną w świetle księżyca?
-Ale dziś nie widać księżyca.
-Skoro możemy udawać miłość to i wyobrażanie sobie księżyca nie może być trudne