Zeszyt Smutne serce..., kakunia_21

Był jedyną osobą, której słowa raniły czasami jak przytulanie do siebie drutu kolczastego. Nienawidziła tego, że kochając go nie umiała się przed nim bronić. Tylko przy nim była taka cicha i taka pokorna, gotowa na każdy, nawet najbardziej dotkliwy cios wymierzony centralnie w serce.

Kiedyś naśmiewałam się z was, uważałam za naiwnych romantyków. Odkąd go poznałam, wiem, że słowa rzeczywiście mogą zostawiać blizny, a nawet najmniejsze cząsteczki tlenu ranić, chcąc dostać się do płuc.

I nadszedł ten czas kiedy w końcu musi zrozumieć, że mu nigdy nie będzie na niej zależało tak jak jej na nim. Koniec!

Nie pytaj mnie czy jestem szczęśliwa, jeśli wiesz, że nie jesteś w stanie zmienić mojego zdania...

I choć wiem że nie napiszesz to i tak co chwilę patrzę na telefon…
Kiedy wreszcie przywyknę do samotności?

"To co mieliśmy doceniamy dopiero po stracie..."

Znam to zdanie nie od dziś ale dopiero teraz dostrzegam jak bardzo jest ono prawdziwe...
Dostrzegam też ogromny ból, który temu towarzyszy...

Jest taki czas, gdy upadasz, gdy wokół nie ma nikogo, kto pomógłby wstać. Nie ma nikogo. I pomimo tego, że Ty ocierałeś łzy, to Twoje teraz wsiąkają w poduszkę, w zimnym i przepełnionym samotnością pokoju. Modlisz się do Boga, o siłę, o człowieka, o nadzieję. Tak, o nadzieję, bo ta umierała powoli, ale nie umiałeś jej pomóc, sam nie umiałeś. Jest taki czas, gdy to wszystko doprowadza Cię do szaleństwa, gdy łzy Cię dławią, duszą i tłumią Twój krzyk.

To uczucie, gdy marzenia spływaja po policzkach, a jedyne co odczuwasz to ból pod klatką piersiową...