Zeszyt Poruszające , grafomanka

Zabrałam ci bezkolizyjną samotność
teraz bolą mnie tobą płuca
wykaszlę cię i zapomnę
beziluzyjnie najdoskonalej rozpustna
nie z tobą szczęśliwa ja

dodałaś mi skrzydeł
nim przepaść się skończyła
nie dałaś odejść
mimo mych pragnień złych
tak mocno kazałaś mi uwierzyć

że jest ten następny dzień

drogę donikąd
uzbroiłaś w drogowskazy
kamienne stopnie
przekształciłaś w schody gładkie
nigdy nie widziałem
tak błękitnego nieba

gdy ty kazałaś mi spojrzeć nań

dałaś mi to wszystko
by odejść

na zawsze

Wersja druga, dla tych, którzy biorą wiersze za stadium rozwoju, stanu ducha i wypowiedzi osobiste autora

kto
ją przeczyta
rozbierze do snu
żeby wyglądała jak Wenus z Milo kiedyś
gdy nie brakowało jej rąk

kto
zechce dzielić z nią przyciasne łóżko
gapić się w pełnię sufitu
a potem podziwiać wszystkie zagłębienia
i lizać wilgotne rany

to musiałby być wariat
Don Kichot jakiś
z bandą wiatraków na gorące noce

wrócił
gdy z drzew zostały kartki
a z kartek popiół

gdy szczerzenie zębów smuci
i nienaturalny wydaje się prosty kręgosłup
moralny

i z prochu powstałe
plują ci w twarz
czekając na rychły obrót

dzieci o twarzach starców
uczące milczących pokory

i tańcząca na zwłokach
ta wszechobecna wojna
gdy miłość bliźniego
ostatniego zabiła

ich już nie ma
Bóg twój
duch twój

samotnie umierasz

Pan nie ma zamiaru odezwac sie do mnie.
ani jednym słowem,
chociażby pustym,
bez znaczenia wielkiego.
Ogień,...proszę...
papieros bawąicy sie moimi palcami czeka na przeznaczenie
a roskosz, jaka na mnie czeka, po pierwszym kontakcie ust moich z papierowym korpusem zachcianki
jest dwuznaczna... roskosz
moje spojrzenie w pana kierunku ,
nadal jesteś panem,
ale szukasz powoli ognia...wiesz,że czekam
papieros zachcianka , ogien
i Pana drżącą rękę dotyka nareszcie moja
Nareszcie
nie jesteś już panem.......

Iskierką w oku
oświetlę tą drogę
co krętą pętlą
utkało życie

szwy pozdejmuję
blizny zaleczę
z balastem wspomnień
pogodzę

a gdy z promykiem
dnia kolejnego
zacznę kolejną podróż

będę silniejsza
znów pełna wiary
z oknem szeroko otwartym...

łzy
jak promienie słońca
tną oczu żrenice
w poukładanym bólu
tańczy
płomień świecy
czy wina znów w garbatym
że ma zdrową głowę
czy w tym co łzami
układa
to życie

kto
gasi światło
co młodością świeci
dławiąc
świętości niedopowiedzenia
jak
rozsiać miłość
na ugorze śmierci
w szczękach zawiści
w jękach
zatracenia

pytań zastępy
uciskają głowy
wszystkim nam dano
odruch
człowieczeństwa
lecz kiedy przyjdzie
na to być gotowym
czy spłynie po nas
syndrom
odkupienia

jestem okruchem na spodniach
rzęsą w oku i kamyczkiem w bucie
maleńka krzyczę - jestem tu
zauważ mnie

jutro potrzebna na pół etatu
pojutrze wolne
potem urlop na dłużej

jestem muchą na nosie
resztką jedzenia w zębie
i mokrą skarpetką
zauważ mnie

przeszkadzam dzisiaj
zawracam głowę jutro
i utrudniam pojutrze

zanim będzie za późno
wyjmij mnie z kieszeni
i zauważ
że cię potrzebuję

[grzebiąc w popiołach]

czasem sami leżymy sobie na sercu
i wszędzie nas pełno
choć wewnątrz wciąż pusto

bo najgorsze jest to nic
po wszystkim
gdy przestaje budzić do życia
wczorajszy sen

i pozostaje
iść tyłem
lecz nie zawracać

choćby najświeższe było własne zepsucie
najmniej w nas było czegoś więcej

dłonie pełne wypadania
zdjąć z głowy

patrzeć w oczy
gdy stoimy plecami do siebie
i nie szukać w tym sensu
znów rozciąć sobie wargi
w uśmiech

gdyż puste miejsca
też potrzebują przestrzeni do życia
puste słowa - ciche odstępy

z małej litery się napisać
i starać się tylko
siebie nie przekreślić

bo zwijanie z bólu rozwija

uczy czarno-białych
życzyć śmierci
kolorowych snów

i sercem choćby z kamienia
pukać do cudzych drzwi