Zeszyt Piękne, LittleMermaid

Piękne są początki
słodkiego zapomnienia
gdy nie widać końca
cudowne są westchnienia

kiedy
z kiru wypłowiały moje sny

kiedy siebie z trumny wyjęłam by żyć
a dobry dzień szepnął wstań
wtedy właśnie

jak śmierć

przyszła tęsknota

Męczy mnie codzienność,
głód i głodu brak.
Spragniona jestem kogoś,
bez powodu i od tak.
Myślisz, jestem tobie obojętny...
Tak, kochanie, czasem tak,
ale tylko wtedy, gdy Cię blisko mam.
wtedy martwić się nie muszę.
A gdy cię przy mnie nie ma,
przeżywam istne katusze
i męczy mnie codzienność,
śmiech i śmiechu brak, od tak.

Z każdym dniem gorzej,
tak jakby ciemniej,
tak jakby pusto.

Czego brak?
Co potrzebne by było lepiej?
A może tak ma być ?

Z każdą chwilą tracąc to co najpiękniejsze
szczerą chęć do życie,
i do sensu...

gdybyś tylko chciał
zatrzymać mnie
pomiędzy wargami

stałabym się bardziej
niż twoja

Gehenna nuży me serce.
Czy boli ?
Już chyba przestało.
Mimo woli
Uleciało.
Obojętność podtapia wrażenia.
Tylko niebo nade mną
Wciąż się nie zmienia.

Nad Nami.

Gdy siedzimy pod nim
( tak trochę )
Zakochani.

To miał być piękny rok, mimo wszystko.
Może nadal warto wierzyć, że czekasz i niedługo będzie tak, jak tego chcieliśmy.

W świt chłodnej, zimowej nocy
zamknę cię.
Krzykiem zabiję dzielącą nas
przestrzeń.

Ciszą omiotę twe usta, by śmierć
nie nabrała rozpędu,
wpadając w nie niespodziewanie,
by zabrać ostatni oddech.

Porwę cię w błękitną otchłań
by udusić mrugnięciem.
Zimnym okiem nakreślę
kant twojej słodkiej szyi.

Potem łapczywymi palcami
wpiję się w twoje włosy,
by je wyrwać, zabrać,
ukraść do płuc.

Spragnione usta ukryję
miedzy przepaścią twych
łopatek, wchłaniając słodką
woń twego rozgrzanego ciała.

W ciemności symfonią
stanie się twój przyspieszony
oddech i szum oszalałych
rąk dryfujących po mym brzuchu.

Zerwę z ciebie skórę, tak jak ty
ściągnąłeś ze mnie strach,
okrywając mnie księżycową nagością,
napawając swoimi wargami.

Jestem pijana tobą.
W zmysłowej ciemności
umieram na chore marzenia.