Zeszyt Opowiadania, Diablo

- Nasze demony zawsze nas odnajdą.
Powiedział to ostatniego wieczoru, tuż przed swoim odejściem. Potem uśmiechnął się szarmancko, pocałował ją w czoło i wyszedł, jak zawsze.
Wtedy nie pojmowała. Wtedy demony wydawały się jej jedynie postaciami z historii przekazywanych szeptem w ciemnych pokojach, przy zgaszonych świecach. Zdawały się być potworami z krwi i kości, równie żywymi, co ona sama.
Dopiero później zrozumiała.
A z czasem odkryła, że demony nigdy nie odchodzą. Nie oddalają się nawet poza zasięg wzroku. Mogą schować się w wysokiej kępie trawy, za pobliskim kamieniem lub w ulicznym cieniu, jednak nigdy nas nie opuszczają. Podążają tropem, szczerzą kły.
Jej demon miał twarz, którą zawsze widziała pod przymkniętymi powiekami, nie zmienną od lat,
niski ton lekko zachrypniętego głosu [...]

Zapytałaś mnie kiedyś, jak go poznałam...
A ja zawsze unikałam odpowiedzi. Może bałam się prawdy? Być może obawiałam się, że słowa, wypowiedziane w pełnym brzmieniu, z delikatnym drżeniem głosu mogą brutalnie odmienić moją rzeczywistość? A być może bałam się osądu, który mogłabym dostrzec w twoich oczach?
Przed nim nie bałam się niczego.
Przed nim... swoje życie przez ostatnie lata dzieliłam na trzy okresy. Przed, z i po. Przed pierwszym spotkaniem. Przed pierwszą rozmową. Przed poznaniem...
Widzisz, niekiedy wydaje mi się, że przed nim nie było nic. Jedynie jedna, wielka, czarna plama. Jakby świat nie istniał, a czas nie miał racji bytu. Brzmi łatwowiernie, prawda? Niczym zwierzenia naiwnej nastolatki. Nie byłam wtedy nikim więcej. Pełną wiary, optymizmu i naiwności dziewczyną wierząca, [...]

- Możesz mi pomóc?
- Nie – mruknęła zamykając za sobą drzwi.
- Aniela co się stało? Możesz mi chyba poświęcić odrobinę uwagi? – powiedziała wchodząc do pokoju córki.
- Nic nie muszę.
- Od dwóch dni chodzisz jak osa, idą święta i chyba możesz przyłożyć się do roboty. Dużo od ciebie nie wymagam.
- Dużo?! Zawsze wszystko muszę robić sama. Piotrek i Weronika mają luzy… No tak, ale kogo ja niby obchodzę – powiedziała ściszając głos.
- Mnie obchodzisz… Najbardziej na świecie. Co się z tobą dzieje?
- Nic.
- Niuniu jeśli coś cię gryzie…
- Nie jestem Niunią, mam już osiemnaście lat.
- Nie denerwuj się. Co się stało?
- Nic. Co chcesz? – wycedziła cicho.
- Przynieś [...]

Był to piękny cud techniki. Z zewnątrz metalowa i zimna.
Zadziwiała wszystkich swym pięknem i doskonałą pracą.
Jednak, po godzinach nikt jej nie widział. Nikt nie pomyślał, żeby zajrzeć do niej i zobaczyć czy wszystko w środku jest
w porządku. Bo po co, skoro tak doskonale chodziła?
Kolejne dni mijały...
Aż pewnego dnia, ktoś spostrzegł jej drżenie i spowolnioną pracę. Postanowiono zajrzeć do środka.
Wszystkich przeraziło to, co zobaczyli. Wewnątrz panował totalny chaos. Wszystko było poroztapiane, wypalone od codziennej pracy. Ustalono, że przyczyną awarii była poważna wada fabryczna. Nikt nie potrafił wytłumaczyć, jakim cudem przez tak długi czas pracowała bez zarzutów.

Wiesz, że ty zawsze budziłeś sympatie w innych ludziach? Zawsze, gdy opowiadałam im o tobie, odpowiadali mi ciepłym uśmiechem i pogodnym spojrzeniem. Słyszałam ciche, mimowolne westchnienia dziewczyn i zazdrość malującą się pod powiekami chłopaków.
Ciebie zawsze lubiono.
Przecież byłeś na pozór idealny - zabawny, przystojny, z szerokim uśmiechem i aroganckim błyskiem w oku. Nie szczędzący komplementów wszystkim. Każdego witając z równie wielką, na pozór szczerą, radością. Odważny, nie bojący się wygłosić własnego zdania. Szczęśliwy optymista.
Czy tylko ja wiedziała jak doskonała jest twoja maska? Czy tylko ja dostrzegałam, ze rzęsami próbujesz ze swoich źrenic strącić smutek? Że wyginasz usta w uśmiech, wysilając każdy mięsień swojej twarzy, bo wiesz, że gdybyś choć na chwilę je puścił, ułożyły by się w smutną [...]

Odzwyczajanie się od drugiego człowieka przypomina chorobę. Pierwsze dni przypominają początkowe osłabienie organizmu. Pojawiają się pojedyncze myśli, rzadkie kichnięcia i chwile przebłysku, w których mamy świadomość, że ta druga osoba nie jest już dla nas. W tym okresie wydaje nam się, że czeka nas zaledwie delikatne przeziębienie, że wciąż będziemy w stanie normalnie funkcjonować, że jedyną oznaką naszego złego samopoczucia, które zaledwie delikatnie nam dokucza, będzie zaczerwieniony nos i lekko szkliste oczy - wszystko wina kataru.
Nie leczy my się, nie mówimy nikomu o tych ledwo odczuwalnych ukłuciach bólu w sercu. Nie chwalimy się początkami swojej choroby, a jednocześnie nie zauważamy dnia, gdy ze zwykłego przeziębienia, przeradza się ona w grypę. Niegdysiejsze rzadkie myśli przepełnione tęsknotą zajmują nam nagle całą [...]

Siedząc na ławce, patrzyła na świeżo usypaną górę liści, które spadły z pobliskiej lipy. Wiatr przedzierał się przez jej grube poncho, sprawiając, że miała dreszcze. Zbliżała się zima, oddając ciepłe dni zapomnieniu. Słońce wciąż podejmowało nieudolne próby nagrzania powietrza, jednak z każdym dniem jakby zaczynało brakować mu siły, chowało się za horyzontem coraz szybciej. Ludzie uciekali do swoich domów, kryjąc się w ciepłych czterech ścianach z kubkami wypełnionymi po brzegi jaśminowymi herbatami.
Nigdy nie lubiła parkowych ławek. Były za niskie i zbyt niewygodne. A jednak kochała parki i nuty melancholii, które odkrywała w mijających ją ludziach. Czasami najdrobniejszy szczegół potrafił przywołać przed jej oczy wspomnienia, choćby kolor szalika czy wypowiedziane na głos słowo. Z wiekiem jej umysł stał się ogniskiem [...]

Nie traktuj tego jako listu. To raczej spis na kartce rzeczy ulubionych, przekazany w Twoje ręce jako wieczny dowód mojego istnienia. Nie musisz już nigdy do niego wracać, możesz spalić go w kominku, sprawiając, że pochłoną go płomienie...
Najdroższy, to nawet nie jest dla Ciebie. To chyba bardziej dla mnie samej, by wiedziała, że nie jestem z kamienia, że czuję, że myślę, że moje emocje nie są wyuczonymi odruchami, lecz cechami nabytymi na wskutek przeżyć i własnego postrzegania świata.
To moja lista, przeznaczona dla Twoich oczu, bym miała pewność, że ja sama dla siebie nie jestem urojeniem.
Najdroższy... Czy w rzeczywistości jesteś mi tak drogi? Czy to jedynie ułuda, uczucie szyte grubymi nićmi strachu przed samotnością? Czy ja Cię kocham [...]

Pamiętał ją. Patrząc na niepościelone jeszcze łóżko, przed oczami stawały mu wspomnienia. Widział ją tak wyraźnie, jakby stała obok, jakby wystarczyło wyciągnąć rękę, a dotknie jej włosów...
Ale wspomnień nie wolno było mu dotykać, tak mu wtedy powiedziała.
To był pierwszy poranek po ich wspólnej nocy. Nawet nie wiedział, kiedy wstała, ale gdy się obudził, na nocnej szafce stały już dwa kubki z kakaem. Jedno był już do połowy opróżnione, a na fioletowym brzegu można było dostrzec ślad jej ulubionej czerwonej szminki, którą codziennie, nie zależnie od miejsce, pogody czy dnia, malowała usta zaraz po wstaniu. Miała jej kilka sztuk, wszystkie w tym samym odcieniu, ukryte w kieszeni spodni, wrzucone luzem do torebki, w kosmetyczce, w płaszczu i kurtce, w [...]

Jakie to głupie. Jakie wciąż pełne wiary i nadziei…
Że może dziś, że może teraz, że może właśnie…
Że może coś się zmieni.
Ukrywasz uczucia pod maską obojętności, pisząc sobie na twarzy czarnym markerem NIEZALEŻY MI JUŻ DŁUŻEJ… Krzyczysz to całemu światu, mówisz przypadkowo napotkanym ludziom…
Jednak najgłośniej wmawiasz to samemu sobie.

A potem, na dźwięk wiadomość SMS, podskakujesz na krześle, gwałtownie chwytasz telefon i patrzysz na ekran z tą nieodzowną nadzieją, że to może od niego, że może to tym razem to ona…
A gdzie twoje "nie interesuje mnie to"?
Co stało się z "jest mi obojętna"?
Wtedy, zamknięty w swoim pokoju, trzymając drżącymi rękoma aparat, zdejmujesz na chwilę maskę. Jednak to tylko ułamek. Prawda, która na kilka sekund [...]

W trumnie chciałabym być położona na boku. Nie na plecach ze złożonymi na piersi rękoma, jakby to był najgorszy dzień w moim życiu. Dlaczego pogrzeb na być najgorszym a nie najlepszym dniem? Co jest w nim tak przeraźliwego? Chciałabym być położona na boku, z rękoma złożonymi przy policzku i nogami lekko podkurczonymi. Jakby spała. Bo właśnie tym jest śmierć – snem, w którym zapada się w bardzo nietypowy sposób i już nigdy nie budzi. Ale to nic. To nie ważne. Bo to sen. Piękniejszy, wspanialszy i dłuższy niż jakikolwiek wcześniejszy.
Sen, w którym może się zdarzyć wszystko.
Gdybym dzisiaj umarła, rozpostarłabym na widok śmierci szeroko ramiona. I uśmiechnęła się do niej. Wcale nie wyglądałaby tak strasznie – nie byłby ubrana [...]