Zeszyt Myśli, Migisi

Było cicho. Siedziała sama w półmroku pokoju jakie dawały zapalone świeczki o zapachu cytryny. Wpatrzona w ciemny sufit chwilami uciekała w marzenia. Tworzyła swoje własne teorie spiskowe, historie oraz planowała wydarzenia, których finał nigdy nie nadejdzie.
Światło jakie padało na jej twarz było wyraźne i podkreślało jedną z ciemno pomalowanych powiek dziewczyny. Co chwilę przymrużała oczy odbiegając od rzeczywistości, wspominając przeszłość, która nieustannie do niej wracała, tkwiła w jej pamięci niczym gwóźdź chirurgiczny służący do wprowadzenia odłamów kości w bezruch. Przeszłość siedziała w niej dokładnie tak samo, jednak w przeciwieństwie do chirurga,który składa ciało w jedną całość z czasem zrośnięcia kości rozkładała ją na jeszcze mniejsze cząsteczki i sprawiała, że cała się kruszyła. Jej umysł, uczucia... Była bezsilna. Gwóźdź przeszłości wbił się tak mocno, że niekiedy zwijała się z bólu na swoim łóżku błagając Boga o pomoc.
Nieustannie powracające obrazy. Mnóstwo obrazów, które zaśmiecały jej zainfekowany bólem umysł...

Niektóre wspomnienia są niczym chwasty, ciągle rosną w siłę nie pozwalając na rozwinięcie się nowego kwiatu. Ale są też wspomnienia piękne, przypominające letni deszcz, który pobudza do życia i daje nową siłę na dalsze działania .

"Nadzieja matką głupich"? Nadzieja to wiara, że osiągnie się swój cel, wiara w ludzi; w to, że nam się powiedzie... Czy głupcem jest ten kto wierzy, czy raczej ten kto uważa, że wiara jest głupstwem?