Zeszyt Moje ulubione, Marzy

Gdy ktoś odchodzi,
nie masz czym wypełnić tych pustych dni...
nie masz powodu do rozpromienienia twarzy,
nie masz powodu by żyć.
Myślisz, że to koniec...
chcesz aby to był koniec...
serce kłuje nienawiścią,
myśli Twoje wołają, ale milczysz...
jeszcze milczysz, aby za chwile wybuchnąć...
wybuchnąć milionem gorzkich łez,
aby wybuchnąć a potem zgasnąć,
tak po prostu wyłączyć sięz życia...
aby nie przesypiać czarnych nocy,
tylko w ciszy płakać...
Ale po co to wszystko ??
Aby potem wrócić normalnie do życia ??
Nie trzeba...
można już na zawsze pozostać załamanym...
skrytym w sobie...
Ale czy jedno, jedyne uczucie jest tego warte ??

Siedziała na ławce zalana łzami i wtedy przyszedł ON.
-Dlaczego płaczesz??
-Odejdź zostaw mnie w spokoju!
-Nie mogę dopóki nie przestaniesz płakać.
-Przecież ja Ciebie nie obchodzę. Zostaw mnie, odejdź tak wiele razy to robiłeś. Nie ran mnie więcej

ONA wciąż płakała, a On odszedł zrobił to przecież nie pierwszy raz.... Odszedł, ale kilka metrów dalej przystanął i usiadł na ławce. Patrzył na nią.
ONA dalej płakała, zaczął padać deszcz lecz ONA tam ciągle siedziała.
Podszedł do niej ten któremu kazała odejść, zdjął swoją kurtkę i nakrył ją i przytulił.
ONA objęła go i dalej płakała. Nie wyrywała się z jego objęć, nie kazała mu odejść, przecież przez niego płakała, tęskniła, chciała go przytulić.

-Przepraszam Cię.... Przepraszam wiem, że przeze [...]

Chciałabym już za Tobą nie tęsknić. Ale nie potrafię. Każdego wieczoru patrzę w niebo w nadziei, że to tylko zły sen. Potem uświadamiam sobie, że to rzeczywistość. Pojedyncza łza spływa po policzku. Serce zaczyna bić jak oszalałe, zupełnie jakby walczyło o życie. Oddech staje się urywany. Ciało bezwładnie opada na pościel. Czuję jak serce rozpada się na milion kawałeczków. Nadal szumią mi Twoje słowa, które tak bardzo mnie zraniły. Słyszę każdą obietnicę, każde kłamstwo. Widzę Twoją Twarz we wspomnieniach. Przywołuję z pamięci wspólnie spędzone chwile, spacery, rozmowy, wszystkie komiczne sytuacje. Mam wrażenie, że jesteś obok. Czuję Twój zapach, dotyk, słyszę melodyjny śmiech. Ale to tylko kłamstwo, które podsuwa mi wyobraźnia by mnie zranić. Łzy płyną nieustannie. Czuję, że brakuje mi sił a jednak walczę. O co? O życie. Chcę zapomnieć, choć nie jest to łatwe. Chcę nie czuć bólu, odtrącam go, ale on zawsze znajduje drogę powrotną. Wraca silniejszy i bardziej stanowczy. Ciężko mi z nim walczyć. Dlaczego to czuję? Przecież miłość nie istnieje. A może przez cały ten czas się okłamywałam. Jak wyzbyć się tego uczucia? Ono musi zniknąć. Skoro nie mogę być z Tobą to muszę je zniszczyć. Tylko tak mogę przeżyć kolejny dzień.