Zeszyt Mój skarb, Aletris

Spacerowałam dziś po zakamarkach mej podświadomości
Byłam nad oceanem gniewu i bezsilnej złości
Podziwiałam pasmo gór własnej nienawiści
Stałam nad rzeką snu, który się nie ziścił
Podróżowałam przez doliny nadziei mej i wiary
W kształcie chmur widziałam wspomnień moich czary
Dotarłam na skraj lasu wszystkich przeszłych zdarzeń
Odkryłam tam cmentarz zamordowanych marzeń
Płakałam nad ich grobami
Snując się wąskimi alejkami
Czytałam co je zabiło
Ach... ileż samobójstw tam było..
Ileż one wycierpiały
Tylko dlatego, że nie miałam wiary
Wciąż słyszałam płacz spod ziemi
Że chciały mi pomóc życie odmienić
Nie dało się głosów tych zignorować
Miały mi przypominać czego mam żałować
Przez moment nawet winna się czuła
Że sama w życiu wszystko popsułam
Lecz zaraz przypomniałam sobie
Że dusze mam czarną i nic z tym nie zrobię
Mordowałam własne marzenia
By nie dać sobie nadziei cienia
By żyć wiecznie z twarzą kamienną
By naturę w sobie zatrzymać niezmienną
I do dziś odwiedzam cmentarz, gdy groby nowe się pojawiają
Chodzę tam by nie zapomnieć... głosów, co mnie wciąż wołają
Mówią, wrzeszczą, szepczą stale
"Wskrześ nas, zbudź nas, odłóż żale..."
Lecz ja wciąż na głosy te jestem głucha
Nie chcę się zawieść, nie chcę ich słuchać
Dlatego wciąż chodzę samotnie nocami
Podświadomości mej ulicami
I przybywa wciąż drzew w lesie minionych zdarzeń
I przybywa grobów na cmentarzu marzeń...

Gdy szłam ulicą minęłam cień
Anioła mroczny, czarny cień
Przystanęłam, by w oczy spojrzeć mu
Ujrzałam twarz rodem ze snu
Lica zbyt białe, by patrzeć na nie
Usta szkarłatem zbrukane
Oczy czarniejsze niż bezdenna toń
Stał tam samotny - ciemność i on
Ze szpadą w dłoni
Z raną na skroni
Z sercem rozdartym
Czekał na Śmierć...
A Śmierć była piękna i jasna jak dzień
Przyszła tuż za nim rzucając drugi cień
I tak zlały się światy te dwa
A miłość ich wciąż trwa i trwa.
A ja za rogiem z wrzeszczącą z bólu duszą
Do dziś czekam aż łzy me się osuszą...

Zamknięte drzwi
Czy nikt już nie otworzy ich?
Pukanie-kto tam?
Nędza i sromota
Otwieram-inaczej wejdą siłą
W mym życiu już nie będzie miło
Weszły... zmieniając mój świat
I tak minęło kilka lat
Znów słychać kroki za drzwiami
Czy to czas pożegnać się z marzeniami?
Tak to one-odchodzą, uciekają
Ostatnią nadzieję na zawsze odbierają
A teraz cóż pozostało?
Czekać na śmierć by dłużej nie bolało?
Nie, nie odejdę do ciemności
Dopóki nie zaznam prawdziwej miłości
I znów pukanie, znów otwieram
Kto tym razem mą duszę sponiewiera?
Tym razem to wiara...o ironio cierpienie
Przychodzi, odchodzi jak oka mgnienie
Czy chcecie mi odebrać jedyny fragment duszy
Która jak dotąd się jeszcze nie skruszył?
"Jeżeli masz wiarę niełamliwą
To będziesz szczęśliwą"
Tak ale kiedy?!- pytam ze łzami
Czy szczęście w końcu mnie nie omami?
Nie da nadziei złudnej jak łza?
I odsunie ode mnie ten ból co trwa?
Lecz nagle słyszę ciężki oddech zza drzwi
To on stoi mówiąc: "Pomóż mi..."
Krew spływa po poranionym ciele
Me łzy... też krwawe... dlaczego ich tak wiele?
Kocham Cię-mówię-Nie zostawiaj mnie!
Nie teraz, nie gdy wreszcie odnalazłam Cię
Lecz odszedł przegrawszy z przeznaczeniem
A mój pocałunek ostatnim był wspomnieniem
Ja żyć nie mogłam bez niego
Dlatego zeszłam do dna piekielnego
I tam go kocham... całuję usta i dłonie
Dzięki naszej miłości... ogień piekielny płonie...

Chór zaśpiewał ostatnią swą pieśń
Armia aniołów poszła na rzeź
Milknie już ostatni szloch
Trupów pełen cały loch
Rzeki krwi opływają świat
A martwe oczy spoglądają zza krat
Tam plątanina skrzydeł ich
I tych dobrych i tych złych
Gdzie biel z czerwienią miesza się
Gdzie czerń przyćmiewa symfonię tę
Kolory dobra, zła i cierpienia
Mieszają, zlewają się bez wątpienia
Teraz już tylko cisza akompaniuje
Czas sam złudzenie życia kreuje
Oceany powstaną z dna
Na rozkaz zawieje wiatr
Zatrzęsie się Ziemia
I spłonie świat
I tak nadejdzie podziału kres
Nie będzie niczego... nie będzie już łez...

- Najpoważniejszą konsekwencją błędu Adama nie jest grzech pierworodny, lecz wstyd ludzi przed nagością.
- Co masz na myśli?

Miałem kiedyś dziewczynę. Miała na imię Weronika i była dwa lata młodsza ode mnie. To było późną wiosną. Pojechałem do jej szkoły i wysłałem smsa, by przyszła do samochodu. Gdy niewysoka blondynka o lazurowych oczach pojawiła się przed budynkiem, wyszedłem na powitanie. Pocałowałem jej dłoń, a potem usta. Powiedziałem, że jedziemy na wycieczkę. Miała mieć jeszcze trzy lekcje, ale w końcu dała się namówić. Pojechaliśmy nad rzekę. Nieopodal była łąka. Złączyliśmy dłonie i poszliśmy na spacer. Trzymając swoje sandały w ręce, opowiadała o swoim dniu. Ja w tym czasie zbierałem kwiaty w najróżniejszych kolorach. Po chwili doszliśmy do lasu. Spojrzeliśmy sobie [...]