Zeszyt Miłość, D-Ka-W

Zanim wzbudziłam w sobie ten świat
wykluczałam paletę jego barw
Bo nie chciałam nigdy być tam
gdzie powinna być inna z pań.
Nie wierzyłam że świat mnie zmusi
Przecież światło powinnam mieć w domu
A czy mam ... nie powiem nikomu
Przecież tęcza uszczęśliwić nie może
ciepła nie da i choć oko ucieszy
To za chwilę zniknie jak ułuda
Bo zatrzymać jej ci się nie uda

Gdyby chłodny deszcz
oczyszczał z win
gdyby on zmył
nasze rany w sercu
gdyby tylko umiał
oczyscić nasze dusze
po to, by zacząć
życ od nowa
w spokoju
bez kłujących w serce
wspomnień

Jesteśmy jak dwie krople na szybie,
Które goniąc jak zagubione
Próbują się połączyć w jedną całość
Ale nie mogą...
Nasze serca są tak odległe-
Tak dalekie od siebie.
I choćbyśmy chcieli;
Nie możemy być razem...
Jest między nami
Zbyt duża różnica,
Której nic nie może pokonać,
Nikt, nawet najlepszy.

Co dzień widzę w księżycu
Blask Twoich oczu
Twój uśmiech,
Który tak pokochałam.
Nie mogę tego zapomnieć.
Nie mogę...

Jej serce zostało oszukane
a ona poczuła się jak owieczka
której pasterz okazał się gorszy od wilka

Świadomość miłości bez wzajemności jest, dla duszy cierpiącej w otchłani niemożliwych marzeń, zbyt rzeczywistym.. Bólem niewypowiedzianej tęsknoty.

Jakie to smutne, że ktoś, dla kogo zrobiłbyś wszystko, nie zrobi dla Ciebie nic..

Nie wezmę nic więcej
nawet w swojej niemej dumie
nie zmusisz mnie do przeżycia tego jeszcze raz
czasem to tylko słowa lub ich brak
dużo częściej głęboka zapaść tuż obok serca
kieruje nim mózg
ono kieruje mną

ostatni raz zanim odejdę
spójrz na mnie w ten sposób
skłam że to cię cię boli
że będziesz tęsknić i nie uniesiesz tego sama
pierwszy raz zanim zapomnisz
poczuj się zawstydzona
zrozum że to nie jest życie
samotność ze wspomnieniami
kilka słów temu nie dopuściłabyś do tego
znasz moją wartość
to było tak niedawno
teraz jesteś coraz dalej
a ja nie potrafię cię zatrzymać
zanim zapomnisz

ostatni raz zaśpiewam dla ciebie
i delikatnie dotknę fortepianu
słodkie nuty przypomną ci mnie
pozwól że znów poczuję twoją dłoń
potrę obrączkę na szczęście
i złożę ostatni pocałunek na twoim policzku
po raz pierwszy zanim odejdę

w poświacie księżyca
daleko
jak najdalej
z piekła własnych myśli
snów
chłodu skrzydeł
aniołów z granitu
gdzie krzyk
zamarza w krtani

pytasz
dlaczego ?
dlaczego uciekam
tam gdzie
świt nie zwiastuje dnia ?

nie mam już sił
nie biegnę
nad krawędzią jestestwa
nie wiem
czy jeszcze jestem
targany szlochem istoty
budzącej się we mnie
nie będącej mną
a jednak współistotną
jak pasożyt w ciele żywiciela
jednak nie umiem już
nie umiem
żyć bez niego

w pożółkłych refleksach
ulicznych latarni
nie rzucam cienia

i ten chłód
wieczny chłód
nieśmiertelnego odchodzenia

nie
nie pytaj dlaczego
nie pytaj
nie pytaj

Zimny wiatr ciała nie ziębił
a dłonie splatały się same.
Smutek ni trochę nie gnębił
omijałam nawet wielką tamę.

Słowa były takie jednoznaczne
spojrzenia pełne szczerości.
Gesty zwykłe, nieznaczne
dawały tyle radości.

A dziś modlę się
- niech będzie tak jak było.

A dziś wierzę, że
wszystko mi się przyśniło.