Zeszyt Interesujące, kajna

Bardzo cienką nitką zszyłam
potłuczone w drobne kawałeczki serce.
Tą samą złotą, cieniutką niteczką utkałam
pałac z delikatnie kryształowych marzeń
i postawiłam go na fundamencie nadziei,
otoczyłam szczelną fosą samotności
i wpuściłam do niej wygłodniałe wspomnienia
z paszczami jak u rekinów.

W moim świecie nie ma słońca, jest noc.
Pod czarnym sklepieniem nieba
zawiesiłam milion złotych lampek i srebrny księżyc,
żeby mogły otulać wszystko blaskiem
i sypać z góry magiczny pył, usypiający zmartwienia.

Wpuściłam tam białego,
lśniącego anioła szczęścia z bladą, smutną twarzą
i błękitnymi jak świeże niebo oczyma.
Siedzi teraz na długich schodach pałacu,
spowitych cichą mgiełką
i bezdusznie plami śnieżne kartki opowiadaniami
w kształcie czerwonego jak krew atramentu.

Chciałam być marzeniem. W snach boso stąpać po soczystej zieleni traw. Odpoczywać pod rozłożystym cieniem drzewa i w dłonie łapać promienie słońca. Chciałam być uśmiechem. Pojawiać się by przynosić ukojenie i radość. Wyrażać zachwyt wejrzeniem w piękno kochanego człowieka, a przy tym rumienić lekko policzki. Cieszyć.
Chciałam być wiosennym deszczem. Chciałam być płomieniem. Motylem. Skrawkiem koca i ciepłą czekoladą w ulubionym kubku. Jesienią i ostatnim jej liściem. Smutkiem i pierwszą łzą. Chciałam być dla innych... Ale zapomniałam o sobie.
Nie będzie pięknego zakończenia.
A Ty? Nigdy nie żądaj więcej, niż to, co zdołasz pomieścić we własne kieszenie.