Zeszyt gwiazdki szczęścia, Szufladowy Potwór

Krzyczę do ścian
o ramionach twardych i zimnych
Łzy spadają twardo
Kopię w szafki i szafy
Rozwalam w miliony kawałków
Szkło nie musi się pozbierać
Powietrze pachnie gorzką groteską
duszącą gardło (i tak bez słów)
W każdym milimetrze ciała
przepływającym smutkiem i bezsiłą
wyczuwam rtęć lodowatą
przy narodzinach już płynęła
Czasami błagam serce o przerwę
tak długą jak wieczność
Nigdy nie słucha
Myślę, że to dobrze
Mam czas jeszcze do naprawy

Czas wolnym zwany, tym oto się cechuje...
że wolno nie upływa a już prędzej go brakuje.