Zeszyt głupoty własne., zatruty_drops

od zawsze chcieliśmy zdobywać chmury, wspinać się na ich szczyty i z radością patrzeć na ziemię. jak cudownie byłoby pofrunąć raz gdzieś daleko i lecieć, i lecieć, i lecieć..
a gdyby tak jeszcze pójść na plażę, zbudować babki z piasku, zaśpiewać dziecięcą piosenkę, którą znają wszyscy?
wróćmy jednak do domu. pobawmy się w chowanego. zobaczysz spodoba ci się.. dam ci wygrać. uwierz. no chodź!
przecież tak cudownie jest być dzieckiem!

wspomnienia mnie budują i czynią silniejszą. dlaczego tak jest? być może dlatego, że większość z nich jest przykra, a ich ciężar był nie do zniesienia . wszystko jasne.. tylko dlaczego budują? bo mam nadzieję na lepsze jutro, tydzień, miesiąc.. wychodzę z założenia, że same potknięcia w życiu nie mogą istnieć. czuję, że tam, za tym zakrętem, którym właśnie idę czeka mnie prosta asfaltowa droga. a gdy już na nią trafię, będę starać się iść jak najwolniej.

co z tego, że śmieszą mnie igraszki losu i wierzę w przypadki ? co z tego, że nie połykam słów i z dystansem traktuję ludzi ? co z tego, że wystygła mi herbata, że urosły piersi, że czasem ciężko zrozumieć przeszłość i odnaleźć się dzisiaj ? co z tego, że nic z tego, jak i tak ziemia dalej się kręci i ja się kręcę, niby bez sensu..

a gdy Cię zawołam, będziesz biegł przez noc. nic w tym dziwnego, skoro mam nawet od śmierci czulsze ramiona..

zwątpiła.. usiadła na parapecie, wydłubując plastikową łyżką z granatowego nieba gwiazdy. sięgała po nie, jedną za drugą odkładając do szklanej miseczki. tymi uszkodzonymi gwiazdami strzelała z zawiścią w księżyc. wypełniła miskę do ponad połowy, nie miała sił całej.zapuchnięte oczy, trzęsące się ręce, zaznaczyły granice jej cierpliwości. rano posypała trzynaście tysięcy uzbieranych gwiazd cynamonem i zalała je mlekiem..

spadłam w przepaść. może nadal spadam? nie czuję nic. zapadłam w nicość. wołam o pomoc. mój krzyk odbija się od ścian przepaści. echo. nie ma Cię przy mnie. zawsze miałeś być. miałeś podawać mi rękę, gdy upadnę. dziś nie mam nikogo, kto by to zrobił. proszę, przyjdź. tak bardzo Cię potrzebuję. Ciebie, ciepła Twoich dłoni i widoku Twoich nieprzeniknionych, ciemnobrązowych, troszczących się oczu.
a gdy już wstanę, przytulę się w Twoje ramiona. być może zmoczę Ci koszulkę, ale nie będziesz zły. wiem to, bo nigdy nie jesteś. i znów rozpoczniemy nasz najwspanialszy pod słońcem taniec. opuszkami palców szukamy drogi do szczęścia. nasze rzęsy plątają się, jakby nie pozwoliły nam się rozłączyć. jesteś.

rozchodzimy się kręgami, jak ślad kamienia na wodzie, ale wracamy w swoje ramiona linią prostą najbardziej ze wszystkich..

coraz częściej mam ochotę przegrać duszę z diabłem. tym bardziej, że diabeł nie zaznacza czyją..

śniło mi się, że nie żyłeś. umarli wszyscy bogowie.. nie obudził się żaden ptak. cisza obłudna, nabrzmiała niewypowiedzianymi przekleństwami, zapanowała nad światem. skok w przepaść, albo trzy tysiące siedemset czterdzieści pięć schodów do piekła.

nie pierwszy raz przekonałam się o tym, że jestem egoistką. bycie kimś takim to same plusy. dzięki temu nadal trzymam Cię kurczowo przy sobie, abyś nie odszedł. może nawet nie chcesz odchodzić. ale gdybym była normalna nie niszczyłabym Ci życia i sobie psychiki myślą, że nie zasługuję na Ciebie. borykam się z tym każdego dnia. ale nie zostawię Cię, bo wtedy zostawiłabym cały świat. zresztą czekałam na Ciebie zbyt długo by teraz myśleć o konsekwencjach naszego związku. chcąc, nie chcąc jesteśmy zupełnie inni. uzupełniamy siebie wzajemnie tworząc idealną kompozycję. dajesz o wiele więcej. wiem. można powiedzieć, że kompozycję tworzysz prawie zupełnie sam. dodam jedną, dwie moje cechy i wszystko będzie wspaniale. wspaniale, bo idealny to jesteś Ty. każdego ranka budzę się z myślą, że jesteś moim wspaniałym prezentem od losu. od naszego pierwszej rozmowy nie proszę o nic więcej, bo byłabym za chciwa. wystarczasz mi Ty. gdy gdzieś wyjeżdżasz sam bierzesz całe moje serce i duszę a ja jestem dla innych obecna tylko ciałem. każdy Twój gest, każde słowo jest czymś wyjątkowym, nie potrafię opisać tego tak jak jest naprawdę. nie staram się nawet. spośród tłumu mężczyzn jesteś zupełnie inny. i każda dziewczyna to wie.
boję się o naszą miłość. autentycznie się boję.

na ogół nie sprawiam kłopotów przeskakując linie na chodniku, na ogól patrzę w jeden punkt wyobrażając sobie koniec świata. kłamliwie drapię się po źrenicach szukając choćby odrobiny wrażliwości. nie wypijam do końca herbaty, bo jest zimna.
boję się chłodu. autentycznie się boję.