Zeszyt Matrix, Wilkołak

... smutek i żałoba są z dzisiejszej kultury wypierane. Po prostu nie ma tu dla nich miejsca. Cały system instytucji kontrolujących naszą rzeczywistość oraz narracji, które organizują działanie tychże instytucji, zarządzane jest przez podstawowy dogmat efektywności. Pracownik powinien jak najszybciej pozbyć się trudnych stanów emocjonalnych, a w każdym razie opanować je w takim stopniu, żeby w jak najkrótszym czasie wrócić do pracy. Dlatego właśnie nieustannie poszukuje się coraz skuteczniejszych leków, coraz krótszych i bardziej skondensowanych technik terapeutycznych, słowem – coraz szybciej i efektywniej działających środków, które zniwelują złe samopoczucie i pozwolą na powrót do aktywności.

Nie trudno zatem zauważyć, że melancholia, smutek czy wreszcie depresja - melancholia w formie najbardziej dotkliwej – mają w ustroju kapitalistycznym takie same konsekwencje jak acedia w wizji chrześcijańskiej. Odbierają chęć do działania, kwestionują doskonałość urządzenia społecznego. Wreszcie – na głębokim poziomie – negują sens wszystkich tych czynności (na czele z pracą zarobkową), które prezentuje się nie tylko jako konieczne środki zdobywania pieniędzy, ale i formy samorealizacji, rozwoju oraz urzeczywistniania wartości znacznie bardziej wzniosłych aniżeli czysto pragmatyczne.

Kapitalizm inwigilacyjny jednostronnie zawłaszcza przeżycia ludzi jako surowiec do obracania w dane o ich zachowaniach. Część tych danych służy usprawnieniu produktów i usług; reszta stanowi chronioną prawem własności «nadwyżkę behawioralną», wpompowaną następnie w procesy produkcyjne znane pod nazwą «maszynowej inteligencji», i przerabianą w «predykomaty» [prediction products], które przewidują co zrobisz – za chwilę, jutro, kiedyś. Wreszcie tymi predykomatami handluje się na rynku nowego rodzaju – na giełdzie behawioralnych kontraktów terminowych [behavioral features market]. Kapitaliści inwigilacyjni wzbogacili się nadzwyczajnie na tym handlu, gdyż wiele firm chętnie stawia na nasze takie czy inne przyszłe zachowania.
Kapitaliści inwigilacyjni odkryli w końcu, że dane pozwalające najlepiej przewidywać zachowanie zdobywa się na drodze interwencji, nakłaniając, popychając, nastrajając i naganiając nas ku zachowaniom przynoszącym zysk. Presja konkurencyjności spowodowała, że maszynowe procesy nie tylko znają nasze zachowanie, ale też kształtują je w wielkiej skali. Po takim przeorientowaniu z wiedzy na władzę już nie wystarcza automatyzacja przepływów informacji o nas; celem jest teraz automatyzacja nas samych.